Dowód z zeznań świadków lub przesłuchania stron w celem stwierdzenia treści i prawomocności wyroku, który zagninął

Art. 246 k.p.c. nie daje podstaw do przyjęcia, że a contrario, w razie utraty każdego innego dokumentu niż dokument stwierdzający czynność prawną, w szczególności zatem w razie utraty dokumentu urzędowego będącego orzeczeniem administracyjnym lub sądowym, nie można okoliczności objętych treścią tego dokumentu nigdy dowieść za pomocą zeznań świadków lub innych dowodów; utrata orzeczenia dotyczącego określonej przesłanki materialnoprawnej będzie więc jednoznaczna z niemożnością dowiedzenia tej przesłanki - chyba że dojdzie do odtworzenia orzeczenia (oczywiście o ile odtworzenie jest możliwe).

W wyroku z dnia 12 marca 1948 r., WaC 53/48 Sąd Najwyższy uznał za dopuszczalny dowód ze świadków dla stwierdzenia treści i prawomocności wyroku zapadłego w innej sprawie, w której akta zaginęły, w celu udowodnienia przesłanki skutków materialnoprawnych. Pogląd ten, jak trafnie podnosi się w piśmiennictwie, jest aktualny również na tle obecnego stanu prawnego. Należy go odnieść także do rozpoznawanej sprawy.

Wyrok SN z dnia 17 grudnia 1998 r., I CKN 936/97

Standard: 84878 (pełna treść orzeczenia)

Dopuszczalny jest dowód ze świadków celem stwierdzenia treści i prawomocności wyroku zapadłego w innej sprawie, której akta zaginęły, o ile istnienie prawomocnego wyroku określonej treści stanowi materialnoprawną przesłankę obecnie dochodzonych roszczeń. Odtwarzanie zaginionych akt jest w takim wypadku zbędne.

Orzeczenie SN z dnia 12 marca 1948 r., WaC 53/48

Standard: 83601