Skutki niedoręczenia nakazu w sposób zgodny z minimalnymi standardami określonymi w art. 13, 14 i 15 rozp. 1896/2006

Procedury, o których mowa w art. 16–20 tego rozporządzenia, nie mają zastosowania w przypadku, gdy okazuje się, że europejski nakaz zapłaty nie został doręczony w sposób zgodny z minimalnymi standardami określonymi w art. 13–15 wspomnianego rozporządzenia. 

Gdy europejski nakaz zapłaty nie został doręczony w sposób zgodny z minimalnymi standardami określonymi w art. 13–15 rozporządzenia nr 1896/2006, nie może on korzystać z zastosowania procedury wykonania przewidzianej w art. 18 tego rozporządzenia. Wynika z tego, że stwierdzenie wykonalności takiego nakazu zapłaty należy uznać za nieważne.

W sytuacji gdy uchybienie takie zostanie ujawnione dopiero po stwierdzeniu wykonalności europejskiego nakazu zapłaty, pozwany powinien mieć możliwość powołania się na to uchybienie; jeżeli uchybienie to zostanie należycie dowiedzione, powinno ono skutkować nieważnością tego stwierdzenia wykonalności.

Na mocy art. 16 rozporządzenia nr 1896/2006 pozwany może wnieść sprzeciw od europejskiego nakazu zapłaty do sądu wydania przy użyciu formularza F, który jest doręczany pozwanemu wraz z formularzem E zawierającym nakaz. Sprzeciw musi zostać wniesiony w terminie 30 dni od doręczenia nakazu.

Jeżeli europejski nakaz zapłaty nie zostaje doręczony w sposób zgodny z minimalnymi standardami określonymi w art. 13–15 rozporządzenia nr 1896/2006, pozwany nie otrzymuje powyższych formularzy, a zatem nie zostaje prawidłowo poinformowany o istnieniu i podstawie prawnej wydanego przeciwko niemu europejskiego nakazu zapłaty. W takim przypadku niekoniecznie posiada on wszystkie potrzebne informacje pozwalające mu zdecydować, czy powinien wnieść sprzeciw od tego nakazu, czy też nie.

Sytuacja taka nie daje się pogodzić z zachowaniem prawa do obrony.

W razie braku doręczenia lub doręczenia zgodnego z minimalnymi standardami określonymi w art. 13–15 rozporządzenia nr 1896/2006 termin do wniesienia sprzeciwu, o którym mowa w art. 16 ust. 2 tego rozporządzenia, nie rozpoczyna swojego biegu, w czego rezultacie zostaje podważona ważność procedur, które są zależne od upływu tego terminu, takich jak stwierdzenie wykonalności, o którym mowa w art. 18 wspomnianego rozporządzenia, lub wniosek o ponowne zbadanie, o którym mowa w jego art. 20 – mimo że procedury te zostały już uruchomione.

Wyrok TSUE z dnia 4 września 2014 r., C-119/13

Standard: 83272 (pełna treść orzeczenia)