Doręczenie nakazu pozwanemu zgodnie z prawem krajowym, w sposób zgodny z minimalnymi standardami określonymi w art. 13, 14 i 15 (art. 12 ust. 5 rozp. 1896/2006)

W przypadku doręczenia pozwanemu nakazu zapłaty, podczas gdy dołączony do niego pozew o wydanie nakazu zapłaty nie został sporządzony w języku, który on rozumie, ani nie dołączono do niego tłumaczenia na taki język, czego wymaga art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 1393/2007, pozwany musi zostać należycie poinformowany, za pośrednictwem standardowego formularza z załącznika II do rzeczonego rozporządzenia, o przysługującym mu prawie odmowy przyjęcia spornego dokumentu. W przypadku niedochowania owego wymogu formalnego konwalidacji uchybienia proceduralnego należy dokonać zgodnie z przepisami ostatniego z wymienionych rozporządzeń poprzez przekazanie zainteresowanemu standardowego formularza znajdującego się w załączniku II do rzeczonego rozporządzenia.

W tej sytuacji, ze względu na nieprawidłowość proceduralną mającą wpływ na doręczenie europejskiego nakazu zapłaty wraz z pozwem o jego wydanie, nakaz ten nie staje się wykonalny, a termin wyznaczony pozwanemu do wniesienia sprzeciwu nie rozpoczyna swojego biegu, tak iż art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006 nie znajduje zastosowania.

Wyrok TSUE z dnia 6 września 2018 r., C-21/17

Standard: 83292 (pełna treść orzeczenia)

Art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 1896/2006 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by pozwany, któremu – zgodnie z rozporządzeniem – doręczono europejski nakaz zapłaty, miał prawo domagać się ponownego zbadania tego nakazu, powołując się na fakt, że sąd wydania błędnie uznał się za właściwy w oparciu o nieprawdziwe zdaniem pozwanego informacje udzielone przez powoda w formularzu pozwu.

Wyrok TSUE z dnia 22 października 2015 r., C-245/14

Standard: 83281 (pełna treść orzeczenia)