Sprzeciw od europejskiego nakazu zapłaty

Pozwany nie ma obowiązku dokładnego podawania powodów sprzeciwu i może ograniczyć się do zakwestionowania roszczenia zgodnie z art. 16 ust. 3 rzeczonego rozporządzenia.

Skoro celem procedury wprowadzonej rozporządzeniem nr 1896/2006 jest pogodzenie szybkości i skuteczności postępowania sądowego z poszanowaniem prawa do obrony, pozwany powinien wykonywać swoje prawa w wyznaczonych mu terminach i w konsekwencji może dysponować jedynie ograniczonymi środkami sprzeciwienia się wykonaniu europejskiego nakazu zapłaty.

Wyrok TSUE z dnia 22 października 2015 r., C-245/14

Standard: 83284 (pełna treść orzeczenia)

Jak wynika z motywu 24 tego rozporządzenia, sprzeciw jest zwykłym środkiem, który kończy postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty, prowadząc do automatycznego przekazania sprawy do zwykłego postępowania cywilnego.

Z chwilą, gdy roszczenia leżące u podstaw europejskiego nakazu zapłaty zostają zakwestionowane w drodze sprzeciwu, szczególne postępowanie uregulowane rozporządzeniem nr 1896/2006 przestaje mieć zastosowanie, ponieważ zgodnie z art. 1 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia ma ono na celu wyłącznie „uproszczenie, przyspieszenie i ograniczenie kosztów postępowania sądowego w sprawach transgranicznych dotyczących bezspornych roszczeń pieniężnych”.

Na mocy art. 16 rozporządzenia nr 1896/2006 pozwany może wnieść sprzeciw od europejskiego nakazu zapłaty do sądu wydania przy użyciu formularza F, który jest doręczany pozwanemu wraz z formularzem E zawierającym nakaz. Sprzeciw musi zostać wniesiony w terminie 30 dni od doręczenia nakazu.

Wyrok TSUE z dnia 4 września 2014 r., C-119/13

Standard: 83276 (pełna treść orzeczenia)