Kognicja sądu w sprawie o wydanie europejskiego nakazu zapłaty

Zgodnie z art. 8 rozporządzenia nr 1896/2006 sąd rozpoznający sprawę powinien zbadać tak szybko jak to jest możliwe w oparciu o przedłożony formularz A, czy spełnione są wymogi określone w art. 7 rozporządzenia nr 1896/2006 oraz czy pozew wydaje się być uzasadniony. W takim przypadku wydaje on europejski nakaz zapłaty zgodnie z art. 12 wspomnianego rozporządzenia. Jeżeli przesłanki z art. 7 nie są spełnione, sąd umożliwia powodowi uzupełnienie lub poprawienie pozwu przy użyciu formularza B, zawartego w załączniku II.

W drugiej kolejności należy ustalić, czy w ramach takiego postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty sąd rozpatrujący rzeczony pozew o wydanie nakazu zapłaty podlega wymogom przewidzianym w art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 interpretowane zgodnie z wykładnią dokonaną przez Trybunał i w świetle art. 38 karty.

Artykuł 7 ust. 2 lit. d) i e) rozporządzenia (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. ustanawiającego postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty oraz art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, interpretowane zgodnie z wykładnią dokonaną przez Trybunał i w świetle art. 38 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że umożliwiają one „sądowi” w rozumieniu tego rozporządzenia, rozpatrującemu pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty, na wezwanie wierzyciela do przedstawienia dodatkowych informacji dotyczących warunków umownych powoływanych na poparcie spornego roszczenia, w celu przeprowadzenia z urzędu kontroli ewentualnego nieuczciwego charakteru tych postanowień umowy, a w konsekwencji, iż stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu uznającemu za niedopuszczalne dodatkowe dokumenty przedstawione w tym celu.

Wyrok TSUE z dnia 19 grudnia 2019 r., C-453/18

Standard: 82904 (pełna treść orzeczenia)

Rozporządzenie nr 1896/2006 postępowanie w przedmiocie wydania europejskiego nakazu zapłaty nie ma charakteru spornego w tym sensie, że sędzia krajowy orzeka wyłącznie w oparciu o pozew wniesiony przez stronę powodową, podczas gdy pozwany nie jest w ogóle informowany o wszczęciu przeciwko niemu postępowania. A zatem dopiero na etapie doręczenia nakazu zapłaty jego pozwany ma możliwość powzięcia o nim wiedzy oraz zapoznania się z jego treścią. Poszanowanie prawa do obrony, jest zatem szczególnie istotne w tym kontekście.

Wyrok TSUE z dnia 6 września 2018 r., C-21/17

Standard: 83291 (pełna treść orzeczenia)