Ustalenie winy spowodowania wypadku ze skutkiem śmiertelnym

Zgodnie z art. 42 ust. 3 Konstytucji RP, każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu. Zasadę tę, zwaną zasadą domniemania niewinności, zawiera także art. 5 k.p.k. stanowiąc, że oskarżonego uważa się za niewinnego dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem. Z kolei art. 175 Konstytucji RP stanowi, że ustrój i właściwość sądów oraz postępowanie przed sądami określają ustawy. W przypadku spraw karnych, jurysdykcja realizowana jest przez sądy w oparciu o przepisy k.p.k., co wyraźnie statuuje art. 1 k.p.k. stanowiąc, że postępowanie karne w sprawach należących do właściwości sądów toczy się według przepisów niniejszego kodeksu. Ze wskazanych przepisów wynika, że sąd cywilny, w postępowaniu cywilnym, toczącym się według reguł określonych w k.p.c., nie jest władny stwierdzić, że powód jest winny spowodowania wypadku komunikacyjnego ze skutkiem śmiertelnym. Jurysdykcję w tym przedmiocie posiada wyłącznie sąd karny. Dopóki zatem powodowi nie zostanie udowodniona wina spowodowania wypadku ze skutkiem śmiertelnym w trybie procesu karnego i dopóki wina ta nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu karnego, sąd cywilny, w procesie cywilnym o ochronę dóbr osobistych, zgodnie z art. 42 ust. 3 Konstytucji RP, obowiązany jest uważać powoda za niewinnego. W tych okolicznościach wypowiedź pozwanego jakoby powód jadąc jak pirat drogowy zabił trzy osoby, nie może być uznana za prawdziwą dopóki powód nie zostanie prawomocnie skazany za ww. czyn w procesie karnym.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 12 października 2011 r., I ACa 326/11

Standard: 5209 (pełna treść orzeczenia)