Wymóg przejrzystości warunku umownego do postanowienia dotyczącego głównego przedmiotu umowy

Wyłączenie, o którym mowa w art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, pozostaje w każdym razie bez uszczerbku dla przestrzegania ustanowionego przez ten przepis wymogu przejrzystości, który ma taki sam zakres jak wymóg określony w art. 5 tej dyrektywy i który należy rozumieć w ten sposób, że wymaga on nie tylko, aby dany warunek był zrozumiały dla konsumenta pod względem gramatycznym, lecz również aby konsument ten był w stanie dokonać oceny, na podstawie dokładnych i zrozumianych kryteriów, wypływających dla niego z tego warunku skutków ekonomicznych (zob. podobnie wyrok z dnia 3 października 2019 r., Kiss i CIB Bank, C-621/17).

Wynika z tego, że gdyby sąd odsyłający stwierdził, iż rozpatrywane warunki nie zostały wyrażone prostym i zrozumiałym językiem, powinny one w każdym razie podlegać ocenie pod kątem ich ewentualnego nieuczciwego charakteru, nawet jeśli sąd ten uzna ponadto, że warunki te stanowią część głównego przedmiotu umowy lub że są one kwestionowane w świetle relacji ceny lub wynagrodzenia do usług świadczonych w zamian (zob. podobnie wyrok z dnia 26 lutego 2015 r., Matei, C-143/13).

Wyrok TSUE z dnia 23 listopada 2023 r., C-321/22

Standard: 82301 (pełna treść orzeczenia)

Artykuł 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 w związku z jej art. 2 lit. b) należy interpretować w ten sposób, że przedsiębiorca ma obowiązek poinformowania zainteresowanego konsumenta o istotnych cechach zawartej z nim umowy oraz o ryzyku związanym z tą umową, i to nawet wówczas, gdy ów konsument jest jego pracownikiem i posiada odpowiednią wiedzę w dziedzinie wspomnianej umowy.

Wyrok TSUE z dnia 21 września 2023 r., C-139/22

Standard: 82459 (pełna treść orzeczenia)