Załącznik do dyrektywy 93/13 zawierający niewyczerpujący katalog nieuczciwych warunków umowy (art. 3 ust. 3 D. 93/13)
Katalog nieuczciwych warunków umowy określony w załączniku dyrektywy 93/13 (art. 3 ust. 3 D. 93/13)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Artykuł 3 ust. 3 dyrektyw 93/13 w związku z załącznikiem do niej należy interpretować w ten sposób, że wyraźna klauzula rozwiązująca oraz klauzula kary umownej, takie jak będące przedmiotem postępowania głównego, występujące w umowie zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, sporządzone wyłącznie na korzyść tego ostatniego i określone przez niego z góry, mogą stanowić nieuczciwe warunki umowy, o których mowa w pkt 1 lit. d)-f) tegoż załącznika, czego sprawdzenie należy do sądu krajowego.
Artykuł 6 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że jeżeli wyraźna klauzula rozwiązująca oraz klauzula kary umownej występujące w umowie przedwstępnej sprzedaży zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą zostaną uznane za nieuczciwe, sąd krajowy nie może zaradzić skutkom nieważności tych klauzul poprzez zastąpienie ich własnym rozstrzygnięciem, z wyjątkiem sytuacji, w której umowa ta nie może dalej obowiązywać w razie wyeliminowania tych nieuczciwych warunków, a unieważnienie owej umowy w całości naraża konsumenta na szczególnie szkodliwe skutki.
Postanowienie TSUE z dnia 24 października 2019 r., C-211/17
Standard: 82566 (pełna treść orzeczenia)
Z brzmienia art. 3 ust. 3 dyrektywy 93/13 wynika, że załącznik do tej dyrektywy zawiera przykładowy i niewyczerpujący wykaz warunków, które mogą być uznane za nieuczciwe. Prawdą jest, że załącznik do dyrektywy 93/13 stanowi, jak już orzekł Trybunał, zasadniczy element, na którym właściwy sąd może oprzeć swą ocenę nieuczciwego charakteru warunku umowy (zob. podobnie postanowienie z dnia 3 kwietnia 2014 r., Sebestyén, C‑342/13). Niemniej jednak bezsporne jest, że klauzula zawarta w wykazie tego załącznika nie musi być koniecznie uważana za nieuczciwą i że – odwrotnie – klauzula tam niezawarta może zostać uznana za stanowiącą nadużycie.
Państwa członkowskie co do zasady dysponują swobodą w zakresie objęcia ochroną przewidzianą w art. 3 ust. 1 i 3 tej dyrektywy w związku z pkt 1 załącznika do tej dyrektywy, stwierdzając w sposób ogólny nieuczciwy charakter warunków wymienionych w tym punkcie, bez konieczności przeprowadzenia dodatkowego badania zgodnie z kryteriami zawartymi w art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/13.
Wyrok TSUE z dnia 19 września 2019 r., C-34/18
Standard: 82500 (pełna treść orzeczenia)