Pojęcie powagi rzeczy osądzonej w prawie Unii

Pojęcie powagi rzeczy osądzonej w prawie Unii nie obejmuje jedynie sentencji danego orzeczenia sądowego, lecz rozciąga się także na te elementy uzasadnienia tego wyroku, które stanowią niezbędne wsparcie jego sentencji i które z tego względu są z nią nierozerwalnie związane [zob. w szczególności wyroki: z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych C-442/03 P i C-471/03 P P & O European Ferries (Vizcaya) i Diputación Foral de Vizcaya przeciwko Komisji; z dnia 19 kwietnia 2012 r. w sprawie C-221/10].

Pojęcie powagi rzeczy osądzonej wynikające z prawa Unii ma szczególne znaczenie dla ustalenia skutków orzeczenia, w którym sąd państwa członkowskiego uznaje się za niewłaściwy do rozpoznania sprawy ze względu na istnienie klauzuli jurysdykcyjnej.

W związku z tym orzeczenie, w którym sąd państwa członkowskiego uznaje się za niewłaściwy do rozpoznania sprawy ze względu na istnienie klauzuli jurysdykcyjnej, którą uznał za ważną, wiąże sądy innych państw członkowskich, zarówno co do orzeczenia w przedmiocie braku właściwości tego sądu, zawartego w jego sentencji, jak i co do stwierdzenia ważności tej klauzuli, zawartego w uzasadnieniu tego orzeczenia, stanowiącego podstawę tej sentencji.

Wyrok TSUE z dnia 15 listopada 2012 r., C-456/11

Standard: 81744 (pełna treść orzeczenia)

Dla zapewnienia bowiem stabilności prawa i stosunków prawnych, jak też prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości istotne jest, aby orzeczenia sądowe, które stały się prawomocne po wyczerpaniu przysługujących środków odwoławczych lub po upływie przewidzianych dla tych środków terminów, były niepodważalne (wyroki: z dnia 16 marca 2006 r. w sprawie C-234/04 Kapferer; z dnia 29 czerwca 2010 r., C-526/08 Komisja przeciwko Luksemburgowi; z dnia 29 marca 2011 r., C-352/09 P).

Powaga rzeczy osądzonej wiąże się wyłącznie z kwestiami faktycznymi i prawnymi, które rzeczywiście lub siłą rzeczy zostały rozstrzygnięte w rozpatrywanym orzeczeniu sądowym oraz, po drugie, że ta powaga rzeczy osądzonej nie tylko wiąże się z sentencją wyroku, ale także rozciąga się na uzasadnienie tego wyroku, stanowiące niezbędne wsparcie jego sentencji, które z tego względu jest względem tej sentencji nierozłączne.

Wyrok TSUE z dnia 19 kwietnia 2012 r., C-221/10

Standard: 81746 (pełna treść orzeczenia)