Uznanie i wykonalność nakazu zapłaty w stosunkach transgranicznych (art. 39 rozp. Nr 1215/1215)

Artykuł 2 lit. a) i art. 39 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że nakaz zapłaty wydany przez sąd państwa członkowskiego na podstawie prawomocnych wyroków wydanych w państwie trzecim stanowi orzeczenie i jest wykonalny w innych państwach członkowskich, jeżeli został wydany w wyniku przeprowadzenia postępowania kontradyktoryjnego w państwie członkowskim pochodzenia orzeczenia, w którym stwierdzono również jego wykonalność, przy czym charakter orzeczenia nie pozbawia osoby, przeciwko której wystąpiono o wykonanie orzeczenia, możliwości domagania się, zgodnie z art. 46 rzeczonego rozporządzenia, odmowy jego wykonania ze względu na wystąpienie jednej z podstaw odmowy wymienionych w art. 45 tego rozporządzenia.

Odwołanie się do klauzuli porządku publicznego, zawartej w art. 45 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1215/2012 jest możliwe tylko w przypadku, gdy uznanie orzeczenia wydanego w tym państwie członkowskim miałoby stanowić oczywiste naruszenie normy prawnej uważanej za zasadniczą dla porządku prawnego państwa wezwanego lub prawa uznanego za podstawowe w tym porządku prawnym (zob. w drodze analogii wyroki: z dnia 28 marca 2000 r., Krombach, C-7/98; z dnia 16 lipca 2015 r., Diageo Brands, C-681/13). Tego rodzaju naruszenie może polegać w szczególności na tym, że osoba, przeciwko której wystąpiono o wykonanie orzeczenia, nie miała możliwości skutecznej obrony, przed sądem pochodzenia orzeczenia, i zaskarżenia, w państwie członkowskim pochodzenia orzeczenia, orzeczenia, które miałoby zostać wykonane (zob. podobnie wyrok z dnia 2 kwietnia 2009 r., Gambazzi, C-394/07).

Ustanawiając zakaz kontroli merytorycznej orzeczenia zagranicznego, art. 52 rozporządzenia nr 1215/2012 stoi na przeszkodzie temu, by sąd wezwanego państwa odmówił uznania tego orzeczenia jedynie z powodu istnienia różnicy między normą prawną zastosowaną przez sąd państwa pochodzenia orzeczenia a normą, jaką zastosowałby sąd wezwanego państwa, gdyby to on orzekał w sprawie. Sądowi państwa wezwanego nie wolno także badać prawidłowości oceny prawnej ani oceny stanu faktycznego dokonanej przez sąd państwa pochodzenia orzeczenia (zob. analogicznie wyroki: z dnia 28 marca 2000 r., Krombach, C-7/98; z dnia 16 lipca 2015 r., Diageo Brands, C-681/13).

Wyrok TSUE z dnia 7 kwietnia 2022 r., C-568/20

Standard: 81717 (pełna treść orzeczenia)