Pojęcie "sąd" w rozumieniu rozporządzenia nr 1215/2012

ze względu na cele realizowane przez rozporządzenie nr 1215/2012, pojęcie „sądu” w rozumieniu tego aktu należy interpretować, biorąc pod uwagę konieczność umożliwienia sądom krajowym państw członkowskich zidentyfikowania orzeczeń wydawanych przez sądy innych państw członkowskich i postępowania z szybkością wymaganą przez to rozporządzenie na etapie wykonywania tych orzeczeń. Poszanowanie zasady wzajemnego zaufania w ramach sprawowania wymiaru sprawiedliwości w państwach członkowskich Unii, które leży u podstaw stosowania wspomnianego rozporządzenia, wymaga bowiem przede wszystkim, aby orzeczenia, o których wykonanie wnosi inne państwo członkowskie, były wydawane w postępowaniu sądowym gwarantującym niezależność i bezstronność oraz poszanowanie zasady kontradyktoryjności.

Wniosek powyższy znajduje oparcie w genezie rozporządzenia nr 1215/2012. W tym względzie projekt rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych [COM(2010) 748 wersja ostateczna], dotyczący przekształcenia rozporządzenia nr 44/2001, przewidywał uwzględnienie w rozdziale I rozporządzenia nr 1215/2012, zatytułowanym „Zakres stosowania i definicje”, definicji pojęcia „sądu” w taki sposób, aby obejmowało ono „wszystkie organy, którym państwa członkowskie nadały jurysdykcję w sprawach należących do zakresu […] rozporządzenia”. Jednakże prawodawca Unii nie podtrzymał tego stanowiska.

Notariusze wykonujący w Chorwacji kompetencje powierzone im przez prawo krajowe w ramach postępowań egzekucyjnych prowadzonych na podstawie „dokumentów autentycznych” nie są objęci zakresem znaczeniowym pojęcia „sądu” w rozumieniu rzeczonego rozporządzenia.

Wyrok TSUE z dnia 9 marca 2017 r., C-551/15

Standard: 81687 (pełna treść orzeczenia)