Jurysdykcja w sprawach dotyczących zakazu stosowania przez przedsiębiorców nieuczciwych klauzul w rozumieniu dyrektywy 93/13 (art. 1 ust. 1 rozp. nr 1215/2012)

 Art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu tego przepisu nie obejmuje wytoczonego przez organ publiczny państwa członkowskiego przeciwko spółkom mającym siedzibę w innym państwie członkowskim powództwa o stwierdzenie, ukaranie i nakazanie zaprzestania praktyk ograniczających konkurencję wobec dostawców mających siedzibę w pierwszym państwie członkowskim, jeżeli ów organ publiczny korzysta z uprawnień dochodzeniowych lub uprawnień w zakresie wszczynania postępowań sądowych wykraczających poza zakres norm prawa powszechnego mających zastosowanie w stosunkach między jednostkami.

Mieści się w zakresie pojęcia „spraw cywilnych i handlowych” spór sądowy między organami państwa członkowskiego a przedsiębiorcami mającymi siedzibę w innym państwie członkowskim, w ramach którego organy te żądają tytułem głównym stwierdzenia istnienia naruszeń stanowiących w ocenie tych organów niezgodne z prawem nieuczciwe praktyki handlowe i nakazania ich zaprzestania, a także, tytułem żądania dodatkowego, nakazania upublicznienia orzeczenia i nałożenia kary pieniężnej (zob. podobnie wyrok z dnia 16 lipca 2020 r., Movic i in., C-73/19).

Nie jest tak natomiast w przypadku żądania przyznania kompetencji do ustalenia istnienia przyszłych naruszeń w drodze zwykłego protokołu sporządzonego przez urzędnika danego organu, ponieważ takie żądanie dotyczy w rzeczywistości uprawnień wykraczających poza normy prawa powszechnego obowiązujące w stosunkach między jednostkami (zob. podobnie wyrok z dnia 16 lipca 2020 r., Movic i in., C-73/19).

Wyrok TSUE z dnia 22 grudnia 2022 r., C-98/22

Standard: 81632 (pełna treść orzeczenia)

W odniesieniu do powództw o zaprzestanie oraz do pojęcia „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 Trybunał orzekł już, że powództwo dotyczące zakazu stosowania przez przedsiębiorców nieuczciwych klauzul w rozumieniu dyrektywy 93/13 w umowach zawieranych z konsumentami wchodzi w zakres pojęcia „spraw cywilnych” w zakresie, w jakim zmierza ono do poddania kontroli sądu stosunków prawa prywatnego (zob. podobnie wyrok z dnia 1 października 2002 r., Henkel, C‑167/00). Orzecznictwo to zostało następnie powtórzone i ogólniej rozszerzone w odniesieniu do powództw o zaprzestanie szkodliwych praktyk, o których mowa w dyrektywie 2009/22 (zob. podobnie wyrok z dnia 28 lipca 2016 r., Verein für Konsumenteninformation, C‑191/15

Wyrok TSUE z dnia 16 lipca 2020 r., C-73/19

Standard: 81324 (pełna treść orzeczenia)