Wyłączenie spraw dotyczących upadłości, układów i innych podobnych postępowań (art. 1 ust. 2 lit. b) rozp. 1215/2012)

Artykuł 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że powództwo o ustalenie istnienia wierzytelności dla celów jej wpisu na listę wierzytelności w ramach postępowania upadłościowego, takie jak wytoczone w postępowaniu głównym, jest wyłączone z zakresu stosowania tego rozporządzenia.

Rozporządzenia nr 1215/2012 i nr 1346/2000 należy interpretować w sposób pozwalający uniknąć wszelkiego nakładania się zakresów ustanowionych tymi aktami przepisów, a także powstawania wszelkich luk prawnych. Powództwa wyłączone z zakresu zastosowania rozporządzenia nr 1215/2012 na podstawie jego art. 1 ust. 2 lit. b) jako dotyczące „upadłości, układów i innych podobnych postępowań” należą zatem do zakresu zastosowania rozporządzenia nr 1346/2000. Symetrycznie powództwa niewchodzące w zakres stosowania art. 3 ust. 1 rozporządzenia należą do zakresu stosowania rozporządzenia nr 1215/2012 (wyroki: z dnia 20 grudnia 2017 r., Valach i in., C-649/16; a także z dnia 4 października 2018 r., Feniks, C-337/17).

Odpowiednie zakresy stosowania tychże dwóch rozporządzeń są wyraźnie zdefiniowane i że powództwo wytoczone bezpośrednio na podstawie postępowania upadłościowego oraz z nim ściśle związane nie jest objęte zakresem stosowania rozporządzenia nr 1215/2012, lecz zakresem stosowania rozporządzenia nr 1346/2000 (wyrok z dnia 14 listopada 2018 r., Wiemer & Trachte, C-296/17).

W zakresie, w jakim prawodawca Unii wyraźnie wykluczył pewne dziedziny z zakresu stosowania rozporządzenia nr 1215/2012, przepisy tego rozporządzenia, łącznie z przepisami mającymi charakter czysto proceduralny, nie znajdują zastosowania do tychże dziedzin w drodze analogii. W konsekwencji artykuł 29 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że nie znajduje on zastosowania, również w drodze analogii, do powództwa takiego jak wytoczone w postępowaniu głównym, wyłączonego z zakresu stosowania owego rozporządzenia, lecz objętego zakresem stosowania rozporządzenia nr 1346/2000.

Wyrok TSUE z dnia 18 września 2019 r., C-47/18

Standard: 81665 (pełna treść orzeczenia)

Artykuł 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że przepis ten znajduje zastosowanie do powództwa odszkodowawczego opartego na reżimie odpowiedzialności deliktowej, wytoczonego przeciwko członkom rady wierzycieli z powodu działania podjętego przez nich w trakcie głosowania nad planem restrukturyzacyjnym w ramach [wpisującego się w koncepcję szeroko rozumianego postępowania upadłościowego] postępowania w przedmiocie niewypłacalności i że w związku z tym powództwo to jest wyłączone z przedmiotowego zakresu stosowania rzeczonego rozporządzenia.

Jak wynika w szczególności z motywu 10 rozporządzenia nr 1215/2012 zamiarem prawodawcy Unii jest przyjęcie szerokiego pojęcia „spraw cywilnych i handlowych” występującego w art. 1 ust. 1 tego rozporządzenia i w rezultacie szerokiego zakresu zastosowania owego rozporządzenia. Natomiast zakres zastosowania rozporządzenia nr 1346/2000, zgodnie z jego motywem 6, nie powinien być interpretowany szeroko (zob. podobnie wyrok z dnia 9 listopada 2017 r., Tünkers France i Tünkers Maschinenbau, C‑641/16)

Stosując te zasady, Trybunał orzekł, że jedynie powództwa wytaczane bezpośrednio na podstawie postępowania upadłościowego i ściśle z nim związane są wyłączone z zakresu zastosowania rozporządzenia nr 1215/2012. W konsekwencji jedynie te powództwa wchodzą w zakres stosowania rozporządzenia nr 1346/2000 (zob. podobnie wyrok z dnia 9 listopada 2017 r., Tünkers France i Tünkers Maschinenbau, C‑641/16).

Wyrok TSUE z dnia 20 grudnia 2017 r., C-649/16

Standard: 81670 (pełna treść orzeczenia)