Pojęcie sprawy cywilnej i handlowej w sporze między organem władzy publicznej a podmiotem prawa prywatnego

Wykonywanie prerogatyw władztwa publicznego przez jedną ze stron sporu, z uwagi na korzystanie przez nią z uprawnień wychodzących poza zakres norm prawa powszechnego obowiązujących w stosunkach między jednostkami, wyklucza bowiem taki spór z zakresu „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 (wyrok z dnia 16 lipca 2020 r., Movic i in., C-73/19).

Wynika z tego, że aby ustalić, czy dana dziedzina wchodzi w zakres pojęcia „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012, a w konsekwencji w zakres stosowania tego rozporządzenia, należy określić stosunek prawny istniejący między stronami sporu i jego przedmiot lub, alternatywnie, zbadać podstawę prawną i zasady regulujące wytoczenie powództwa (zob. podobnie wyrok z dnia 16 lipca 2020 r., Movic i in., C-73/19).

Wyrok TSUE z dnia 22 grudnia 2022 r., C-98/22

Standard: 81633 (pełna treść orzeczenia)

Okoliczność, iż niektóre rodzaje działalności należą do sfery zadań publicznych, nie stanowi sama w sobie wystarczającej podstawy do zakwalifikowania takiej działalności jako działania o charakterze władczym, ponieważ nie jest ona skorelowana z wykonywaniem uprawnień wykraczających poza normy obowiązujące w stosunkach między jednostkami (wyrok z dnia 3 września 2020 r., Supreme Site Services i in., C-186/19).

Art. 35 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że badanie wniosku o zastosowanie środków tymczasowych, włącznie ze środkami zabezpieczającymi następuje w świetle przepisów prawa państwa członkowskiego sądu, do którego wystąpiono z wnioskiem, i nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które nie zezwala na złożenie wniosku o zastosowanie środków tymczasowych w kontekście powództwa dotyczącego wierzytelności pieniężnej dochodzonej wobec państwa lub organu władzy publicznej.

Wyrok TSUE z dnia 6 października 2021 r., C-581/20

Standard: 81635 (pełna treść orzeczenia)

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, postępowanie należy do zakresu „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012, jeżeli skarżąca nie przyznaje sobie sama tytułu wykonawczego, na zasadzie odstępstwa od przepisów prawa powszechnego, lecz jest po prostu uprawniona na mocy przepisów krajowych do pobierania opłat dodatkowych wraz z kosztami związanymi z odzyskiwaniem takiej wierzytelności i do wszczęcia w tym celu postępowania sądowego (zob. podobnie wyroki: z dnia 12 września 2013 r., Sunico i in., C-49/12; z dnia 9 marca 2017 r., Pula Parking, C-551/15; a także z dnia 25 marca 2021 r., Obala i lučice, C-307/19).

Wyrok TSUE z dnia 21 września 2021 r., C-30/21

Standard: 81656 (pełna treść orzeczenia)