Pojęcia „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012

Aby ustalić, czy dana dziedzina wchodzi w zakres pojęcia „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012, a w konsekwencji w zakres stosowania tego rozporządzenia, należy określić stosunek prawny istniejący między stronami sporu i jego przedmiot lub, alternatywnie, zbadać podstawę prawną i zasady regulujące wytoczenie powództwa (zob. podobnie wyrok z dnia 16 lipca 2020 r., Movic i in., C-73/19).

Wyrok TSUE z dnia 22 grudnia 2022 r., C-98/22

Standard: 81631 (pełna treść orzeczenia)

Co się tyczy pojęcia „spraw cywilnych i handlowych” zawartego w art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012, Trybunał wielokrotnie orzekał już, że w celu zapewnienia w najszerszym możliwym zakresie równości i jednolitości praw i obowiązków wynikających z tego rozporządzenia dla państw członkowskich i zainteresowanych osób wykładni tego pojęcia nie należy dokonywać poprzez proste odesłanie do prawa krajowego jednego z tych państw. Pojęcie to należy traktować jako pojęcie autonomiczne, którego wykładni trzeba dokonywać w oparciu z jednej strony o cele i systematykę tego rozporządzenia, a z drugiej o zasady ogólne wynikające z całokształtu systemów prawa krajowego (wyrok z dnia 28 lutego 2019 r., Gradbeništvo Korana, C-579/17.

Konieczność zapewnienia prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz uniknięcia, dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości, wydawania w państwach członkowskich niezgodnych ze sobą orzeczeń wymaga szerokiego rozumienia wspomnianego pojęcia „spraw cywilnych i handlowych” (zob. podobnie wyrok z dnia 10 września 2009 r., German Graphics Graphische Maschinen, C-292/08).

Aby ustalić, czy dane powództwo jest objęte zakresem pojęcia „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012, a w konsekwencji zakresem stosowania tego rozporządzenia, należy zidentyfikować stosunek prawny istniejący między stronami sporu i jego przedmiot lub, alternatywnie, zbadać podstawę prawną i zasady regulujące wytoczenie powództwa (wyrok z dnia 16 lipca 2020 r., Movic i in., C‑73/19).

Okoliczność, że niektóre rodzaje działalności należą do sfery zadań publicznych, nie stanowi sama w sobie wystarczającej podstawy do zakwalifikowania takiej działalności jako działania o charakterze władczym, ponieważ nie jest ona skorelowana z wykonywaniem uprawnień wykraczających poza normy obowiązujące w stosunkach między jednostkami (wyrok z dnia 3 września 2020 r., Supreme Site Services i in., C-186/19).

Wyrok TSUE z dnia 25 marca 2021 r., C-307/19

Standard: 81296 (pełna treść orzeczenia)