Jurysdykcja w sprawach umowy kredytu

 Artykuł 15 konwencji o jurysdykcji i uznawaniu oraz wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, podpisanej w dniu 30 października 2007 r. i zatwierdzonej w imieniu Wspólnoty decyzją Rady 2009/430/WE z dnia 27 listopada 2008 r., należy interpretować w ten sposób, że dla celów ustalenia, czy umowa o kredyt jest umową z udziałem „konsumenta” w rozumieniu rzeczonego art. 15, nie jest wymagane zweryfikowanie, czy jest ona objęta zakresem stosowania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG, to znaczy czy całkowita kwota danego kredytu nie przekracza progu określonego w art. 2 ust. 2 lit. c) owej dyrektywy, a w kontekście tym nie ma znaczenia okoliczność, że przepisy prawa krajowego dokonujące transpozycji tej dyrektywy nie ustanawiają w tym zakresie wyższego progu.

Wyrok TSUE z dnia 2 maja 2019 r., C-694/17

Standard: 81385 (pełna treść orzeczenia)

Artykuł 17 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że dłużnika, który zawarł umowę kredytu w celu przeprowadzenia prac remontowych na nieruchomości, która jest jego miejscem zamieszkania, w szczególności mając zamiar świadczyć tam turystyczne usługi noclegowe, nie można uznać za „konsumenta” w rozumieniu tego przepisu, chyba że zważywszy na kontekst operacji w ujęciu ogólnym, dla której umowa ta została zawarta, wykazuje ona związek z tą działalnością zawodową do tego stopnia, iż jest oczywiste, że umowa ta realizuje zasadniczo cele prywatne, co powinien sprawdzić sąd odsyłający.

Artykuł 4 ust. 1 i art. 25 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych stoją na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, takiemu jak to będące przedmiotem postępowania głównego, które w ramach sporów dotyczących umów kredytu z elementem zagranicznym, wchodząc w zakres zastosowania tego rozporządzenia, pozwala dłużnikowi wystąpić z powództwem przeciwko nieuprawnionemu kredytodawcy, który nie posiada zezwolenia wydanego przez właściwe organy państwa członkowskiego w celu prowadzenia swojej działalności na terytorium tego państwa albo przed sądy państwa, na którego terytorium ten ostatni ma swoją siedzibę, albo przed sądy miejsca, gdzie dłużnik ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, i zastrzega właściwość do rozpoznania powództwa wytoczonego przez owego kredytodawcę przeciwko swojemu dłużnikowi wyłącznie przed sądy państwa, na terytorium którego dłużnik ten ma miejsce zamieszkania, niezależnie od tego, czy jest konsumentem czy podmiotem gospodarczym.

Wyrok TSUE z dnia 14 lutego 2019 r., C-630/17

Standard: 81367 (pełna treść orzeczenia)