Miejsce wykonania danego zobowiązania w przypadku świadczenia usług (art. 7 pkt 1 lit. b tir. 2)

Jurysdykcja w sprawach dotyczących umowy (art. 7 pkt 1 rozp. nr 1215/2012)

Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.

Co się tyczy miejsca wykonania zobowiązań wynikających z umowy o świadczenie usług, art. 7 pkt 1 lit. b) tiret drugie rozporządzenia Bruksela I bis definiuje w sposób autonomiczny ten łącznik w odniesieniu do owej umowy jako miejsce w państwie członkowskim, w którym usługi zgodnie ze wspomnianą umową były świadczone albo miały być świadczone, po to, aby zapewnić realizację celów w postaci ujednolicenia i przewidywalności zasad jurysdykcji sądowej, a tym samym pewności prawa. Ten autonomiczny łącznik może znaleźć zastosowanie do wszystkich powództw, których podstawę stanowi jedna i ta sama umowa o świadczenie usług (zob. podobnie wyroki: z dnia 23 kwietnia 2009 r., Falco Privatstiftung i Rabitsch, C-533/07; a także z dnia 11 marca 2010 r., Wood Floor Solutions Andreas Domberger, C-19/09).

Wyrok TSUE z dnia 14 września 2023 r., C-393/22

Standard: 81768 (pełna treść orzeczenia)

W przypadku wielości miejsc wykonania świadczenia charakterystycznego umowy o świadczenie usług, przez miejsce wykonania tego świadczenia w rozumieniu art. 7 pkt 1 lit. b) tiret drugie rozporządzenia nr 1215/2012 należy rozumieć miejsce, które zapewnia najściślejszy związek pomiędzy umową a właściwym sądem, przy czym ów najściślejszy związek wykazuje co do zasady miejsce głównego świadczenia usług (zob. podobnie wyrok z dnia 11 marca 2010 r., Wood Floor Solutions Andreas Domberger, C‑19/09). W konsekwencji sąd właściwy, zgodnie z rzeczonym przepisem, dla rozpoznania wszelkich roszczeń wywodzonych z umowy o świadczenie usług realizowanych w różnych państwach członkowskich to sąd państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się miejsce głównego świadczenia usług, które wynika z postanowień umowy, a wobec braku odnośnych postanowień – miejsce rzeczywistego wykonania tej umowy, a w braku możliwości dokonania ustalenia na tej podstawie – miejsce zamieszkania lub siedziby usługodawcy (zob. podobnie wyrok z dnia 11 marca 2010 r., Wood Floor Solutions Andreas Domberger, C‑19/09).

Wyrok TSUE z dnia 8 marca 2018 r., C-64/17

Standard: 81233 (pełna treść orzeczenia)

Art. 7 pkt 1 lit. b) tiret drugie rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że umowę kredytu, taką jak stanowiąca przedmiot sporu w postępowaniu głównym, zawartą między instytucją kredytową a dwojgiem dłużników solidarnych, należy uznać za „umowę o świadczenie usług” w rozumieniu przywołanego przepisu.

Miejscem, w którym usługi były świadczone w rozumieniu art. 7 pkt 1 lit. b) jest, w przypadku udzielenia kredytu przez instytucję kredytową, miejsce siedziby owej instytucji.

Sądem właściwym dla rozpoznania powództwa w przedmiocie roszczenia regresowego jest sąd państwa członkowskiego, w którego obszarze właściwości leży siedziba wspomnianej instytucji kredytowej, jako sąd miejsca wykonania zobowiązania stanowiącego podstawę dla wytoczenia owego powództwa.

Zgodnie z definicją sformułowaną już przez Trybunał w orzecznictwie pojęcie „usług” w rozumieniu art. 5 pkt 1 lit. b) rozporządzenia nr 44/2001, którego brzmienie jest identyczne z art. 7 pkt 1 lit. b) rozporządzenia nr 1215/2012, oznacza co najmniej, że strona, która je świadczy, wykonuje odpłatnie określoną czynność (zob. podobnie wyrok z dnia 14 lipca 2016 r., Granarolo, C-196/15).

W przypadku umowy kredytu zawartej między instytucją kredytową a kredytobiorcą świadczenie usługi polega na oddaniu przez ową instytucję do dyspozycji kredytobiorcy określonej kwoty, za wynagrodzeniem opłacanym przez kredytobiorcę, zwykle w formie odsetek.

W związku z tym należy uznać, że taka umowa kredytu to „umowa o świadczenie usług” w rozumieniu art. 7 pkt 1 lit. b) tiret drugie rozporządzenia nr 1215/2012.

W ramach umowy kredytu świadczeniem charakterystycznym jest samo oddanie do dyspozycji kwoty kredytu, podczas gdy spoczywający na kredytobiorcy obowiązek zwrotu owej kwoty jest wyłącznie konsekwencją spełnienia świadczenia przez kredytodawcę.

Wyrok TSUE z dnia 15 czerwca 2017 r., C-249/16

Standard: 81244 (pełna treść orzeczenia)

Komentarz składa z 91 słów. Wykup dostęp.

Standard: 81777 (pełna treść orzeczenia)

Serwis wykorzystuje pliki cookies. Korzystając z serwisu akceptujesz politykę prywatności i cookies.