Jurysdykcja w sprawach dotyczących umowy według miejsca wykonania danego zobowiązania (art. 7 pkt 1 lit. a)

Zasada jurysdykcji szczególnej w sprawach dotyczących umowy, przewidziana w art. 7 pkt 1 rozporządzenia Bruksela I bis, odpowiada celowi bliskości i jest uzasadniona istnieniem ścisłego związku pomiędzy daną umową a sądem, przed którym zawisło postępowanie w sprawie. I tak ogólna zasada jurysdykcji sądów miejsca zamieszkania lub siedziby pozwanego, o której mowa w pkt 27 niniejszego wyroku, jest uzupełniona przez tę zasadę jurysdykcji szczególnej w sprawach dotyczących umowy, zgodnie z którą pozwany może zostać pozwany przed sąd miejsca, gdzie zobowiązanie, które stanowi podstawę powództwa, zostało wykonane albo miało być wykonane (zob. podobnie wyrok z dnia 23 kwietnia 2009 r., Falco Privatstiftung i Rabitsch, C-533/07).

O ile art. 7 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Bruksela I bis określa jurysdykcję w sprawach dotyczących umowy w odniesieniu do miejsca wykonania danego zobowiązania, o tyle art. 7 pkt 1 lit. b) przyjmuje szczególne łączniki w odniesieniu do sprzedaży rzeczy ruchomych i świadczenia usług, ustalając to miejsce wykonania zobowiązania, odpowiednio, w miejscu w państwie członkowskim, w którym rzeczy te zgodnie z umową zostały dostarczone albo miały zostać dostarczone, oraz w miejscu w państwie członkowskim, w którym usługi zgodnie z umową były świadczone albo miały być świadczone.

Z systemu ustalonego w art. 7 pkt 1 rozporządzenia Bruksela I bis wynika, że prawodawca Unii przyjął odrębne zasady ustalania jurysdykcji z jednej strony w odniesieniu do umów sprzedaży rzeczy ruchomych oraz umów o świadczenie usług i z drugiej strony w odniesieniu do innego typu umów, które nie stanowią przedmiotu przepisów szczególnych w tym rozporządzeniu (zob. podobnie wyrok z dnia 23 kwietnia 2009 r., Falco Privatstiftung i Rabitsch, C-533/07).

Art. 7 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Bruksela I bis przewiduje, że „jeżeli lit. b) nie ma zastosowania, stosuje się lit. a).

Wyrok TSUE z dnia 14 września 2023 r., C-393/22

Standard: 81766 (pełna treść orzeczenia)

W odniesieniu do spraw, których przedmiotem jest umowa lub roszczenia wynikające z umowy w rozumieniu tego ostatniego artykułu, jest objęte każde powództwo oparte na zobowiązaniu dobrowolnie zaciągniętym przez jedną stronę względem drugiej (zob. podobnie wyrok z dnia 11 listopada 2020 r., Ellmes Property Services, C-433/19).

Wyrok TSUE z dnia 9 grudnia 2021 r., C-242/20

Standard: 81790 (pełna treść orzeczenia)

O ile art. 7 pkt 1 rozporządzenia nr 1215/2012 nie wymaga zawarcia umowy na piśmie, o tyle zidentyfikowanie zobowiązania wynikającego z umowy jest jednak nieodzowne dla zastosowania tego przepisu. Należy uściślić, że można uznać, iż zobowiązanie takie powstało w dorozumiany sposób, w szczególności gdy wynika to z jednoznacznych zachowań wyrażających wolę stron (zob. podobnie wyrok z dnia 14 lipca 2016 r., Granarolo, C-196/15).

Wyrok TSUE z dnia 25 marca 2021 r., C-307/19

Standard: 81301 (pełna treść orzeczenia)