Jurysdykcja w sprawach dotyczących powództwa gwarancyjnego lub interwencyjnego (art. 8 pkt 2 rozp. nr 1215/2012)

Artykuł 8 pkt 2 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że jeżeli sąd, do którego wniesiono pierwotne powództwo, uzna ostatecznie, że jednak nie jest właściwy do jego rozpoznania, oznacza to również, że z mocy prawa traci on właściwość do rozpoznania żądań podniesionych przez interwenienta.

Zgodnie z art. 8 pkt 2 tego rozporządzenia sąd, który jest właściwy do rozpoznania pierwotnego powództwa, jest co do zasady również właściwy do rozpoznania ewentualnego wniosku o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta. Wynika z tego natomiast, że jeżeli sąd ten zmieni ostatecznie zdanie w kwestii swojej właściwości do rozpoznania powództwa głównego w ten sposób, że uzna ostatecznie że nie jest właściwy do jego rozpoznania, to nie może on również być właściwy do rozpoznania wniosku o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

Odmienna wykładnia tego przepisu byłaby sprzeczna z celami leżącymi u jego podstaw, zmierzającymi z jednej strony do maksymalnego ograniczenia możliwości prowadzenia równoległych postępowań i uniknięcia sytuacji, w której w dwóch państwach członkowskich zapadałyby niezgodne ze sobą orzeczenia, a z drugiej strony do ustalenia właściwego sądu w oparciu o ścisły związek pomiędzy sądem a sporem prawnym w celu zapewnienia prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości (zob. podobnie wyrok z dnia 21 stycznia 2016 r., SOVAG, C‑521/14).

Takie utrzymanie jurysdykcji jedynie w odniesieniu do wniosku o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta prowadziłoby bowiem nieuchronnie do istnienia równoległych postępowań.

Wyrok TSUE z dnia 10 marca 2022 r., C-498/20

Standard: 81172 (pełna treść orzeczenia)

Powództwo z tytułu rękojmi lub gwarancji wniesione przez ubezpieczyciela przeciwko innemu ubezpieczycielowi, oparte na zbiegu ubezpieczeń, nie podlega postanowieniom rozdziału 3 tytułu II Konwencji brukselskiej z 1968 [Rozdział II sekcja 3 rozp. nr 1215/2012]. Nie jest uzasadniona żadna szczególna ochrona w stosunkach pomiędzy profesjonalnymi uczestnikami obrotu w sektorze ubezpieczeń, spośród których żaden nie może zostać uznany za znajdującego się w słabszej pozycji w stosunku do drugiego.

Art. 6 pkt 2 konwencji brukselskiej z 1968 r. (art. 8 pkt 2 rozp. 1215/2012] znajduje zastosowanie do powództwa z tytułu rękojmi lub gwarancji opartego na zbiegu ubezpieczeń, o ile między powództwem głównym i powództwem z tytułu rękojmi lub gwarancji istnieje związek pozwalający stwierdzić, że nie wystąpiło obejście zasad jurysdykcji.

Wyrok TSUE z dnia 26 maja 2005 r., C-77/04

Standard: 82005 (pełna treść orzeczenia)