Jurysdykcja ogólna według miejsca zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego

System przyznawania jurysdykcji ogólnej, przewidziany w rozdziale II rozporządzenia nr 1215/2012, opiera się na zasadzie ogólnej, wyrażonej w jego art. 4 ust. 1, w myśl której osoby mające miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium państwa członkowskiego mogą być pozywane przed sądy tego państwa niezależnie od ich obywatelstwa (wyrok z dnia 25 marca 2021 r., Obala i lučice, C‑307/19).

Jedynie w drodze wyjątku od tej zasady ogólnej sekcja 6 rozdziału II rozporządzenia nr 1215/2012 przewiduje pewną liczbę podstaw jurysdykcji wyłącznej, wśród których znajduje się ta ustanowiona w art. 24 ust. 1 akapit pierwszy tego rozporządzenia, który przyznaje sądom państwa członkowskiego, na którego terytorium dana nieruchomość jest położona, jurysdykcję do orzekania w sprawach dotyczących najmu lub dzierżawy nieruchomości.

Wyrok TSUE z dnia 16 listopada 2023 r., C-497/22

Standard: 81292 (pełna treść orzeczenia)

Rozporządzenie Bruksela I bis ma na celu ujednolicenie przepisów o jurysdykcji w sprawach cywilnych i handlowych za pomocą zasad ustalania jurysdykcji, które są w wysokim stopniu przewidywalne, a tym samym dąży ono do osiągnięcia pewności prawa, która polega na wzmocnieniu ochrony prawnej osób zamieszkałych na terytorium Unii Europejskiej lub mających tam siedziby poprzez jednoczesne umożliwienie powodowi łatwego zidentyfikowania sądu, przed którym może on wytoczyć powództwo, a pozwanemu – racjonalnego przewidzenia sądu, przed jaki może on zostać pozwany (zob. podobnie wyrok z dnia 14 lipca 2016 r., Granarolo, C-196/15).

System przyznawania jurysdykcji ogólnej przewidziany w rozdziale II rozporządzenia Bruksela I bis opiera się na podstawowej zasadzie, wyrażonej w jego art. 4 ust. 1, w myśl której osoby mające miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium państwa członkowskiego mogą być pozywane przed sądy tego państwa niezależnie od ich obywatelstwa. Jedynie w drodze odstępstwa od ogólnej zasady jurysdykcji sądu miejsca zamieszkania lub siedziby pozwanego sekcja 2 rozdziału II tego rozporządzenia przewiduje pewną liczbę zasad dotyczących jurysdykcji szczególnej.

Przepisy dotyczące jurysdykcji szczególnej podlegają wykładni ścisłej i nie pozwalają na wykładnię wykraczającą poza przypadki wyraźnie przewidziane w tym rozporządzeniu (wyrok z dnia 8 maja 2019 r., Kerr, C-25/18).

Wyrok TSUE z dnia 14 września 2023 r., C-393/22

Standard: 81765 (pełna treść orzeczenia)