Dobro dziecka jako wartość konstytucyjna; nadrzędny interes dziecka
Dobro dziecka, dobro rodzica, dobro rodziny (art. 95 § 3 k.r.o.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Na porządek publiczny Rzeczypospolitej Polskiej składają się normy i wartości o charakterze fundamentalnym. Należy do nich, podlegające ochronie zarówno na płaszczyźnie konstytucyjnej jak i prawnomiędzynarodowej, dobro dziecka.
Uznanie zasady dobra dziecka za jedną z podstawowych zasad porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej prowadzi do wniosku, że art. 7 p.p.m. nakazuje odstąpić od stosowania prawa obcego, gdy miałoby to prowadzić do skutków sprzeczną z zasadą dobra dziecka.
Wyrok SN z dnia 22 października 2021 r., IV CSKP 349/21
Standard: 80036 (pełna treść orzeczenia)
Podstawową zasadą prawa polskiego i międzynarodowego jest zasada dobra dziecka. Jej treść precyzowana jest przez przepisy prawa krajowego oraz międzynarodowego, w tym art. 3 Konwencji o prawach dziecka, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r. (Dz.U. 1991, nr 120, poz. 525 ze zm., dalej: KPD) (wyroki Trybunału Konstytucyjnego z: 28 kwietnia 2003 r., K 18/02; 17 kwietnia 2007 r., SK 20/05; 11 października 2011 r., K 16/10; 21 stycznia 2014 r., SK 5/12).
W szczególności art. 72 ust. 1 Konstytucji RP wyraża nakaz ochrony interesów małoletniego, przez co stanowi klauzulę zabezpieczającą prawidłowe wychowanie dziecka przez rodziców, w warunkach odpowiadających godności istoty ludzkiej, przy poszanowaniu podmiotowości dziecka i przy zapewnieniu niezbędnej pomocy i opieki ze strony władz publicznych (W. Borysiak, uwaga z nb. 4 do art. 72, w: M. Safjan, L. Bosek (red.), Konstytucja RP. Tom I. Komentarz do art. 1-86, Warszawa 2016, Legalis).
Zasadzie dobra dziecka podporządkowane są wszelkie regulacje w sferze stosunków pomiędzy rodzicami i dziećmi (tak wyroki TK z: 28 kwietnia 2003 r., K 18/02; 17 kwietnia 2007 r., SK 20/05; 11 października 2011 r., K 16/10; 21 stycznia 2014 r., SK 5/12; zob. też J. Winiarz, J. Gajda, Prawo rodzinne, Warszawa 2001, s. 35-36). Zasada dobra dziecka powinna stanowić wyjściową dyrektywę w procesie tworzenia prawa i jego stosowania, a także kryterium oceny przy podejmowaniu decyzji w sprawach dziecka oraz rozstrzyganiu kolizji interesów dziecka i innych osób, zwłaszcza rodziców (W. Stojanowska, Władza rodzicielska pozamałżeńskiego i rozwiedzionego ojca. Studium socjologiczno-prawne, Warszawa 2000, s. 32).
Postanowienie SN z dnia 14 kwietnia 2021 r., I NSNc 36/21
Standard: 80048 (pełna treść orzeczenia)
Dobro dziecka, wartością chronioną konstytucyjnie i które stanowi wartość nadrzędną, co oznacza, że inne dobra i interesy nie powinny mieć pierwszeństwa przed tą zasadą.
Konstytucja RP oraz Konwencja o prawach dziecka wymaga, aby w przypadku sprzeczności pomiędzy przepisami rangi ustawowej a dobrem dziecka pierwszeństwo miało dobro dziecka, ponieważ jest to sprawa nadrzędna.
Klauzula generalna, jaką jest dobro dziecka, czy też interes dziecka, jest środkiem dostosowania prawa ustawowego do konkretnych sytuacji życiowych, za pomocą udzielonej organowi stosującemu prawo kompetencji do posługiwania się w pewnych przypadkach ocenami i regułami pozaprawnymi (por. R. Piszko, Odesłania, klauzule generalne, luzy decyzyjne, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny, zeszyt 1 – 2/2001, s. 223).
Wyrok WSA z dnia 5 kwietnia 2018 r., II SA/Po 1169/17
Standard: 80026 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 51474 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 15323 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 1616 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 1617 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 1618 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 11474 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 1619 (pełna treść orzeczenia)