Materialny charakter terminów z art. 256 k.p. i art. 264 k.p.
Przywrócenie pracownikowi uchybionego terminu do zgłoszenia roszczeń z art. 97 § 2[1] i art. 264 k.p. (art. 265 k.p.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
W (zachowującej aktualność) uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 14 marca 1986 r., III PZP 8/86, zasadzie prawnej, przyjęto, że terminy przewidziane w art. 256 k.p. i art. 264 k.p. są terminami prawa materialnego, do których nie mają zastosowania przepisy Kodeksu postępowania cywilnego dotyczące uchybienia i przywracania terminu, a sąd oddala powództwo, jeżeli pozew wniesiony został po upływie terminów określonych w art. 264 k.p., których nie przywrócono.
Wyrok SN z dnia 6 grudnia 2023 r., II PSKP 13/23
Standard: 79649 (pełna treść orzeczenia)
Sąd oddala powództwo, jeżeli pozew wniesiony został po upływie terminów określonych w art. 264 KP, których nie przywrócono oraz po upływie terminu określonego w art. 265 § KP. Instytucja przywrócenia terminu, o jakiej stanowi art. 265 KP, nie jest tożsama z tą, o jakiej traktuje art. 168 i następne KPC.
Konsekwencją powyższej kwalifikacji prawnej terminów z art. 264 KP jest to, że wraz z ich upływem w zasadzie wygasa możliwość dochodzenia na drodze sądowej określonych w tym przepisie roszczeń. Art. 265 § 1 KP stanowi jednak, iż sąd pracy przywróci pracownikowi na jego wniosek termin do zgłoszenia roszczenia, przekroczony z przyczyn przez niego niezawinionych. Wspomniany wniosek musi być - zgodnie z art. 265 § 2 KP - złożony w nieprzekraczalnym terminie siedmiu dni od ustania przyczyny uchybienia terminowi i zawierać uprawdopodobnienie okoliczności uzasadniających tego rodzaju żądanie.
Wyrok SN z dnia 18 maja 2010 r., I PK 15/10
Standard: 79656 (pełna treść orzeczenia)