Prawo właściwe dla roszczeń wspólnoty mieszkaniowej o zapłatę należności na pokrycie kosztów utrzymania części wspólnych budynku; spór dotyczący umowy o świadczenie usług (art. 4 Rzym I)

Art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 593/2008 należy interpretować w ten sposób, że spór dotyczący wynikającego z uchwały zgromadzenia ogólnego współwłaścicieli budynku mieszkalnego zobowiązania do zapłaty kosztów utrzymania części wspólnych tego budynku, należy uznać za spór dotyczący umowy o świadczenie usług w rozumieniu rzeczonego przepisu.

W zakresie, w jakim powództwo leżące u podstaw sporu w postępowaniu głównym opiera się na prawie wspólnoty mieszkaniowej do uzyskania zapłaty składek na pokrycie kosztów utrzymania części wspólnych budynku, powództwo to nie może zostać uznane za dotyczące umowy, której przedmiotem jest prawo rzeczowe na nieruchomości w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 593/2008.

Spór – taki jak będący przedmiotem postępowania głównego – należy uznać za mający za przedmiot nie prawo rzeczowe na nieruchomości w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 593/2008, lecz świadczenie usług w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia.

Wyłączenie z zakresu stosowania rozporządzenia nr 593/2008 spraw dotyczących prawa spółek, stowarzyszeń i osób prawnych, takich jak utworzenie, w drodze rejestracji lub w inny sposób, zdolność prawna, zdolność do czynności prawnych, ustrój wewnętrzny lub rozwiązanie spółek, stowarzyszeń i osób prawnych, zgodnie z art. 1 ust. 2 lit. f) tego rozporządzenia, nie odnosi się do podniesionego przez utworzoną z mocy prawa wspólnotę mieszkaniową, w tym przypadku złożoną ze współwłaścicieli budynku wielomieszkaniowego, reprezentowanych przez jego zarządcę, żądania o zapłatę corocznych składek na poczet budżetu tejże wspólnoty mieszkaniowej, które to żądanie podlega prawu powszechnemu zobowiązań umownych. Wyłączenie to dotyczy wyłącznie aspektów organicznych owych spółek, stowarzyszeń i osób prawnych.

Wykładnia ta znajduje potwierdzenie w sprawozdaniu w sprawie Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, sporządzonym przez Maria Giuliana, profesora uniwersytetu w Mediolanie oraz przez Paula Lagarde’a, profesora uniwersytetu Paryż I (Dz.U. 1980, C 282, s. 1), zgodnie z którym wyłączenie tych kwestii z zakresu stosowania Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie w dniu 19 czerwca 1980 r. (Dz.U. 1980, L 266, s. 1), która została zastąpiona między państwami członkowskimi rozporządzeniem nr 593/2008, dotyczy wszystkich czynności o charakterze złożonym, niezbędnych do utworzenia spółki, zarządzania nią lub jej rozwiązania, czyli aktów podlegających prawu spółek.

Wyrok TSUE z dnia 8 maja 2019 r., C-25/18

Standard: 79474 (pełna treść orzeczenia)