Charakterystyka występku stypizowanego w art. 300 § 2 k.k.

Do znamion czynu zabronionego z art. 300 § 2 k.p.k. zaliczyć należy następujące okoliczności:

I. zachowanie sprawcy ma na celu udaremnienie wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego,

II. polega ono na udaremnieniu lub uszczupleniu zaspokojenia swojego wierzyciela,

III. przez to, że sprawca usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku,

IV. składniki te muszą być zajęte lub zagrożone zajęciem,

V. alternatywnie sprawca zamiast zachowania opisanego w pkt III może usuwać znaki zajęcia ze składników swego majątku.

Wyrok SN z dnia 26 marca 2019 r., V KK 109/18

Standard: 79125 (pełna treść orzeczenia)

Dla uznania realizacji znamion występku z art. 300 § 2 k.k. nie jest nawet wymagane aby w czasie przestępnego działania istniało już orzeczenie, którego wykonanie sprawca chce udaremnić. Przestępstwa tego można się dopuścić również wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi, a więc kiedy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej w drodze sądowej. Nie musi w tym wypadku formalnie istnieć orzeczenie organu państwowego, a składniki majątku są zagrożone zajęciem, jeśli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć (por. wyrok SN z 17 listopada 2011 r., V KK 226/11; wyrok SA w Warszawie z dnia 31 stycznia 2018 r., II A Ka 286/17).

Wyrok SN z dnia 15 maja 2018 r., IV KK 308/17

Standard: 79133 (pełna treść orzeczenia)