Wymóg osiągnięcia celów postępowania

W świetle art. 387 § 1 i 2 k.p.k. tzw. dobrowolne poddanie się przez oskarżonego odpowiedzialności karnej jest uzależnione od kumulatywnego spełnienia wszystkich wymienionych w tym przepisie warunków. Wśród tych przesłanek dopuszczalności zastosowania tej instytucji jest też wymóg osiągnięcia celów postępowania, mimo nieprzeprowadzenia w całości rozprawy. Ta przesłanka dopuszczalności dobrowolnego poddania się karze ma charakter ocenny, toteż każdorazowo, gdy sąd rozstrzyga o możliwości procesowego aprobowania złożonego w tym trybie przez oskarżonego wniosku o wydanie wyroku, ma on obowiązek rozważyć – w oparciu o zebrane w sprawie dowody – także to czy faktycznie zaistniała. Bezspornie brak jej stwierdzenia (podobnie jak i któregokolwiek z innych warunków w tym przepisie wskazanych) skutkuje niemożliwością uwzględnienia wniosku, a tym samym – w konsekwencji – rodzi obowiązek skierowania sprawy do rozpoznania na zasadach ogólnych. Niemniej jednak przepis § 3 tegoż art. 387 k.p.k. zawiera pewne odstępstwo od tej zasady, skoro uprawnia sąd do dokonywania zmian w takim wniosku, z tym że, w takiej sytuacji, warunkiem wydania na jego podstawie w tym trybie wyroku jest zgoda oskarżonego na tą – tak zmodyfikowaną – treść wniosku i brak co do niej sprzeciwu pokrzywdzonego oraz prokuratora.

Wspomniane cele postępowania karnego – których realizacja jest obok innych – warunkiem uwzględnienia złożonego w omawianym trybie wniosku – zostały określone w art. 2 § 1 k.p.k. Wyrażona w tym przepisie zasada trafnej reakcji karnej – tak jak to się podnosi – w literaturze (por. M. Cieślak – Polska procedura karna, Warszawa 1984, s. 213 – 214) – sprowadza się w istocie do wymogu respektowania nakazu aby nikt niewinny nie poniósł odpowiedzialności, by nie była ona ani większą ani mniejszą niż na to zasłużył i aby nikt winny nie uszedł odpowiedzialności.

Wyrok SN z dnia 22 listopada 2006 r., V KK 293/06

Standard: 78460 (pełna treść orzeczenia)