Naruszenie dóbr osobistych przez zaniechanie działania

Wprawdzie w art. 24 § 1 k.c. jest mowa o „działaniu” naruszyciela to jednak należy podzielić prezentowane zarówno w piśmiennictwie jak i orzecznictwie stanowisko, że do naruszenia dóbr osobistych może dojść także przez zaniechanie działania, jeśli osoba, której zarzuca się naruszenie dobra osobistego, ma obowiązek podjęcia określonego działania, którego zaniechała. Zaniechanie najczęściej polega na zaniedbaniu usunięcia skutków działań naruszających cudze dobro osobiste (zob. wyrok SN z 16 lipca 1984 r., I PR 64/84, w którym uznano za naruszenie dobra osobistego powoda nieusunięcie z tablicy ogłoszeń, wbrew obowiązkowi, pism zniesławiających powoda, co doprowadziło do szerokiego rozpowszechnienia zawartych tam informacji naruszających cześć). Innym uwzględnionym‎w orzecznictwie przykładem naruszenia dobra osobistego przez zaniechanie jest nieusunięcie przez administratora serwisu internetowego obraźliwego wpisu użytkownika forum dyskusyjnego oraz nieprzekazanie przez bank do Biura Informacji Kredytowej danych o spłacie kredytu przez klienta (zob. wyroki SN z 11 lutego 2015 r., I CSK 868/14; z 15 lutego 2008 r., I CSK 358/07).

W przedmiotowej sprawie zarzucane pozwanym kościelnym osobom prawnym zaniechanie odnosiło się do braku reakcji na przestępcze zachowania pozwanego księdza naruszającego dobra osobiste powoda.

Wyrok SN z dnia 6 września 2022 r., II CSKP 466/22

Standard: 73652 (pełna treść orzeczenia)