Pominięcie zgłoszonego w apelacji dowodu z zeznań świadka
Nowe okoliczności faktyczne i dowody, powołane po raz pierwszy przed sądem apelacyjnym (art. 381 k.p.c.)
Nie jest usprawiedliwione zgłoszenie dowodu z zeznań świadka dopiero w skardze apelacyjnej, jeżeli strona nie powołała tego dowodu przed sądem pierwszej instancji z tej przyczyny, że przypuszczała, iż do wykazania spornej okoliczności wystarczą inne dowody.
Wedle pozwanego potrzeba powołania świadka powstała dopiero po wyroku Sądu pierwszej instancji, gdy okazało się, że Sąd odmówił wiary przesłuchanym świadkom. Stanowiska tego nie można podzielić.
Jeszcze w okresie obowiązywania k.p.c. z 1930 r. Sąd Najwyższy dokonując wykładni art. 404, który był odpowiednikiem obecnego art. 381 k.p.c., stwierdził że niepowołanie w pierwszej instancji dowodu ze świadka znanego stronie, wywołane przypuszczeniem, iż wystarczą zeznania innych świadków, nie usprawiedliwia spóźnionego powołania tego świadka dopiero w skardze apelacyjnej, gdyż nie ma żadnych podstaw do przewidywań, jak poszczególne dowody zostaną przez sąd ocenione (orz. SN z 22 listopada 1937 r., C II 1304/37). Podobny pogląd wyrażony został w orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 1946 r., C I 306/46.
W obowiązującym od dnia 1 lipca 1996 r. stanie prawnym orzeczenia te odzyskały aktualność i trzeba uznać, że pominięcie przez Sąd Wojewódzki zgłoszonego w apelacji dowodu, nie naruszyło art. 381 k.p.c.
Wyrok SN z dnia 27 listopada 1998 r., III CKN 52/98
Standard: 73457 (pełna treść orzeczenia)