Wskazanie w pozwie adresu miejsca pracy pozwanego/uczestnika

Skoro sprawa dotyczy zdarzeń związanych z pełnieniem przez pozwaną obowiązków adwokata, to jej adresem może być siedziba kancelarii.

Na aprobatę zasługuje zarzut, iż powódka uzupełniła brak formalny pozwu, podając adres zamieszkania pozwanej. Wprawdzie jest to ten sam adres, który powódka wskazała w pozwie jako adres kancelarii adwokackiej prowadzonej przez pozwaną, przy czym nie można wykluczyć, że pod tym samym adresem pozwana ma także miejsce zamieszkania.

Podanie w uzasadnieniu zaskarżonego zarządzenia, że Sądowi pierwszej instancji z urzędu wiadomo, że pod wskazanym adresem pozwana prowadzi działalność gospodarczą i nie zamieszkuje pod tym adresem, bez weryfikacji tych danych, chociażby w oparciu o dane ujawnione w systemie PESEL-SAD, nie może być wystarczającym argumentem do uznania, że powódka nie uzupełniła braku formalnego pozwu, w sposób uniemożliwiający nadanie sprawie biegu.

Nadto należy mieć na względzie treść zgłoszonych w pozwie żądań oraz przytoczone okoliczności faktyczne uzasadniające te żądania, powódka dochodzi bowiem od pozwanej naprawienia szkód związanych z naruszeniem jej dóbr osobistych przez pozwaną w ramach prowadzonej działalności zawodowej – kancelarii adwokackiej.

Postanowienie SA w Katowicach z dnia 17 października 2017 r., I ACz 1010/17

Standard: 73370 (pełna treść orzeczenia)

Nie jest uzupełnieniem braku formalnego pozwu podanie adresu zakładu pracy (urzędu), w którym pozwany jest zatrudniony, gdyż czynność taka nie stanowi spełnienia wymogu formalnego pozwu, o którym mowa w przepisie art. 126 § 2 k.p.c. w zw. z art. 187 § 1 k.p.c.

Za powyższym przemawia także językowa wykładnia przepisu art. 126 § 2 pkt 1 k.p.c. w którym użyto formuły "adresy stron", co może w odniesieniu do osób fizycznych - oznaczać wyłącznie adresy zamieszkania stron, a nie adres ich zakładu pracy, zwłaszcza że pojęcie "adres zakładu pracy strony" nie istnieje. W konsekwencji przyjmuje się, że niepodanie w pozwie adresu zamieszkania pozwanego uniemożliwia nadanie mu prawidłowego biegu, stanowi podstawę zwrotu pozwu (art. 130 § 2 k.p.c.; orzeczenia SN z dnia 31 stycznia 1962 r., 3 CZ 115/61 i z dnia 29 stycznia 1962 r., 2 CZ 126/62,  oraz postanowienie SN z dnia 26 kwietnia 1979 r., II CZ 44/79).

Postanowienie SA w Szczecinie z dnia 31 marca 2017 r., I ACz 126/17

Standard: 73362 (pełna treść orzeczenia)