Dobro osobiste pracownika do pracy w bezpiecznych i higienicznych warunkach
Powstrzymanie się od wykonywania pracy w razie bezpośredniego zagrożenia dla zdrowia lub życia pracownika (art. 210 k.p.) Dobra osobiste pracownika (art. 23 k.c. i art. 11[1] k.p.) Obowiązki pracodawcy związane z ochroną życia i zdrowia pracowników (art. 15 k.p. art. 94 pkt 4 k.p.i art. 207 k.p.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Autonomicznym dobrem osobistym pracownika jest prawo do pracy w bezpiecznych i higienicznych warunkach (wyroki SN z dnia 9 lipca 2009 r., II PK 311/08; z dnia 21 czerwca 2011 r., III PK 96/10; z dnia 7 kwietnia 2010 r, II PK 291/09; z dnia 18 sierpnia 2010 r., II PK 228/09).
W literaturze przedmiotu zasadnie podnosi się również, że powierzenie pracownikowi pracy w nieodpowiednich warunkach może być oceniane jako uchybiające godności, szczególnie gdy stan ten ma charakter stały lub długotrwały.
W literaturze przedmiotu i orzecznictwie istnieje tendencja do rozszerzania zakresu ochrony. Nie chodzi tylko o postrzeganie pracownika jako człowieka, ale również o połączenie kategorii dóbr osobistych z procesem świadczenia pracy. Kierunek ten znajduje uzasadnienie w art. 11[1] k.p., który przez odwołanie się do godności jednostki wprowadza do porządku prawnego potrzebę indywidualnego spojrzenia na relację zachodzącą miedzy zatrudnionym a pracodawcą. Optyka ta uniemożliwia zaaprobowanie wykonywania pracy twórczej przez nauczyciela akademickiego w pomieszczeniu zawilgoconym i zagrzybionym, w którym powietrze jest stęchłe. Powstanie szkody po stronie pracownika (czy też rozstroju jego zdrowia) jest ambiwalentne względem naruszenia dobra osobistego. Pracodawca nie może tłumaczyć się racjami „natury praktycznej”, czy też tym, że stan innych pomieszczeń również nie jest komfortowy.
Wyrok SN z dnia 10 stycznia 2017 r., III PK 37/16
Standard: 71655 (pełna treść orzeczenia)
Naruszenie dóbr osobistych (zdrowia, bezpiecznych i higienicznych warunków pracy oraz - przy założeniu istnienia tego rodzaju odrębnego dobra - prawa do odpoczynku) zachowanie pozwanego, polegające na pozbawieniu powódki możliwości skorzystania z nieprzerwanego dobowego i tygodniowego odpoczynku, jest w świetle art. 3 i art. 5 dyrektyw 1003/104/WE i 2003/88/WE oraz art.132 i art. 133 k.p. zachowaniem bezprawnym i zawinionym.
Wyrok SN z dnia 18 sierpnia 2010 r., II PK 228/09
Standard: 71913 (pełna treść orzeczenia)