Brak wymogu doręczenia zażalenia oczywiście uzasadnionego (art. 395 § 2 k.p.c.)

Zażalenie, do którego ma zastosowanie art. 395 § 2 k.p.c, nie podlega doręczeniu drugiej stronie.

Celem rozwiązania przyjętego w art. 395 § 2 k.c. jest przeciwdziałanie przewlekłości postępowania (por. postanowienia SN z dnia 6 czerwca 1987 r., IV CZ 158/87, i z dnia 11 stycznia 2002 r., IV CZ 209/01).

Wymóg zaś doręczenia drugiej stronie oczywiście uzasadnionego zażalenia prowadziłby do odsunięcia możliwości skorzystania przez sąd z rozwiązania przyjętego w art. 395 § 2 k.c. – nie tylko o czas potrzebny do dokonania doręczenia, ale i o czas, jaki druga strona ma na wniesienie odpowiedzi na zażalenie (art. 395 § 1 k.p.c.).

Uwzględniając, że odpowiedź na zażalenie może być wniesiona bezpośrednio do sądu wyższej instancji (art. 395 § 1 k.p.c.), rozpoznanie oczywiście uzasadnionego zażalenia przez sąd, który je wydał, mogłoby ulec przy wymaganiu jego doręczenia drugiej stronie dodatkowemu jeszcze opóźnieniu o czas potrzebny na korespondencję i przesyłanie akt pomiędzy tymi sądami, a może nawet w ogóle mogłoby do niego z tego powodu nie dojść. Jednocześnie za doręczeniem drugiej stronie oczywiście uzasadnionego zażalenia nie przemawiają żadne godne ochrony interesy tej strony.

Zasadą według art. 395 § 2 k.p.c. jest uchylenie zaskarżonego postanowienia, jeśli zaś sąd ze względu na wystąpienie takiej potrzeby rozpozna ponadto sprawę na nowo, to wydane ponownie postanowienie podlega zaskarżeniu na zasadach ogólnych, druga strona ma więc w tej, istotnej z punktu widzenia jej interesów, sytuacji pełną możliwość obrony swych praw. Oczywista niezgodność obowiązku doręczenia zażalenia drugiej stronie z niewątpliwą ratio regulacji zawartej w art. 395 § 2 k.p.c. uzasadnia zatem wniosek o uchyleniu tego obowiązku przez wskazaną regulację w zakresie jej zastosowania.

Postanowienie SN z dnia 23 czerwca 2010 r., II CZ 100/09

Standard: 70782 (pełna treść orzeczenia)

Zobacz glosy