Postanowienie z dnia 2002-01-11 sygn. IV CZ 209/01

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV CZ 209/01

POSTANOWIENIE

Dnia 11 stycznia 2002 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Stanisław Dąbrowski (przewodniczący)

SSN Iwona Koper (sprawozdawca)

SSN Tadeusz Żyznowski

w sprawie z powództwa E. B.

przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Zdrowia

o wydanie nieruchomości,

po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 stycznia 2002 r.

zażalenia powoda

na postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 28 maja 2001 r., sygn. akt III Ca 181/2000,

uchyla zaskarżone postanowienie i sprawę w zakresie nim objętym przekazuje Sądowi Okręgowemu w Gdańsku do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2000 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku w uwzględnieniu apelacji pozwanego Skarbu Państwa - Ministra Zdrowia zmienił wyrok Sądu Rejonowego i oddalił powództwo E. B. o wydanie nieruchomości.

W dniu 7 grudnia 2000 r. do Sądu Okręgowego wpłynął wniosek pełnomocnika powoda o doręczenie odpisu powyższego wyroku wraz z uzasadnieniem, z dołączoną do niego kopią wniosku o tej samej treści i kopią pocztowego dowodu nadania w dniu 14 kwietnia 2000 r. przesyłki poleconej, adresowanej do Sądu Okręgowego w Gdańsku (do sygnatury niniejszej sprawy), w którego uzasadnieniu wnoszący twierdził, że wniosek taki złożył już uprzednio, co dokumentują załączone dowody, lecz do chwili obecnej nie został mu doręczony odpis wyroku wraz z uzasadnieniem.

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił wniosek. Na podstawie notatki urzędowej sporządzonej przez pracownika sekretariatu przyjął, że żaden wcześniejszy, niż przedmiotowy wniosek pełnomocnika powoda o doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem, nie wpłynął do Sądu Okręgowego, a ten złożony został z oczywistym przekroczeniem terminu z art. 387 § 3 k.p.c.

W zażaleniu powód zarzucił naruszenie przez Sąd Okręgowy przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 165 § 2 k.p.c. w zw. z art. 387 § 3 k.p.c. i art. 130 § 1 k.p.c. poprzez nie uwzględnienie, że powód w terminie 7 dni od daty ogłoszenia sentencji wyroku sądu drugiej instancji złożył w polskim urzędzie pocztowym, w formie listu poleconego wniosek o doręczenie pisemnego uzasadnienia wyroku i na tej podstawie wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy sądowi drugiej instancji do dalszego rozpoznania. W ocenie skarżącego, zgodnie z prawidłową wykładnią art. 165 § 2 k.p.c. okoliczność nie wpłynięcia wniosku za pośrednictwem poczty do sądu, nie ma znaczenia dla zadośćuczynienia terminowi, bowiem samo złożenie listu na poczcie wywołuje skutek procesowy.

W uzupełnieniu zażalenia pełnomocnik powoda przedłożył potwierdzoną za zgodność z oryginałem kopię informacji Urzędu Pocztowego w G. (bez daty) stwierdzającą, że list polecony o numerze zgodnym z uwidocznionym w uprzednio złożonym pocztowym dowodzie nadania, nadany w dniu 14 kwietnia 2000 r. w UP G. pod adresem Sądu Okręgowego w Gdańsku ul. Nowe Ogrody został wydany adresatowi dnia 17 kwietnia 2000 r. wg zbiorczego dowodu odbioru; odbiór listu kwitował p.p. nr […] p. I. A.

Sad Najwyższy zważył co następuje:

Nie jest trafny pogląd autora zażalenia, że okoliczność nie wpłynięcia jego wniosku do sądu, za pośrednictwem poczty, nie ma znaczenia dla zadośćuczynienia terminowi do dopełnienia tej czynności, gdyż samo złożenie listu na poczcie wywołuje skutek procesowy. Art. 165 § 2 k.p.c. zrównuje bowiem oddanie pisma procesowego w polskim urzędzie pocztowym z wniesieniem go do sądu pod względem zachowania terminu, to jest skutek taki powstaje w momencie wpłynięcia przesyłki do sądu.

Zasadnicze znaczenie ma więc w sprawie kwestia, czy wysłany - według dowodu nadania i twierdzeń powoda - list polecony zawierający wniosek jego pełnomocnika z dnia 14 kwietnia 2000 r. o doręczenie wyroku z uzasadnieniem doręczony został do Sądu Okręgowego, a w konsekwencji, jako złożony w urzędzie pocztowym w terminie z art. 387 § 3 k.p.c., spełniał wymóg skutecznego dopełnienia tej czynności procesowej. Rozbieżność ustaleń, jakie zapadły w tej kwestii przed Sądem Okręgowym, z treścią dowodu przedłożonego przez skarżącego w postępowaniu zażaleniowym, nakazywała Sądowi Okręgowemu, rozważenie na podstawie art. 395 § 2 k.p.c. uchylenia zaskarżonego postanowienia we własnym zakresie. Wykorzystanie możliwości uchylenia postanowienia, zaskarżonego oczywiście uzasadnionym zażaleniem i rozpoznanie sprawy – w miarę potrzeby - od nowa powinno być traktowane jako obowiązek sądu, gdyż przeciwdziała skutecznie przewlekaniu postępowania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1987 r., IV CZ 158/87, OSP 1988 nr 4, poz. 97.

W tym stanie rzeczy koniecznym stało się, z przyczyn wyżej wskazanych, uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy w zakresie nim

objętym temu Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania (art. 386 § 4 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 393¹⁸ § 3 k.p.c.).