Odpowiednie stosowanie przepisów o procesie w postępowaniu nieprocesowym

Na podstawie art. 13 § 2 k.p.c. w postępowaniu nieprocesowym odpowiednie zastosowanie mają art. 365 i art. 366 k.p.c. Wydane w tym trybie postanowienia co do istoty sprawy korzystają więc z atrybutów prawomocności materialnej w obu jej aspektach: pozytywnym, czyli mocy wiążącej orzeczenia (art. 365 k.p.c.), i negatywnym, czyli powagi rzeczy osądzonej (art. 366 k.p.c.).

Postanowienie SN z dnia 7 lipca 2021 r., III CSKP 103/21

Standard: 70604 (pełna treść orzeczenia)

Przepisy art. 143-147 k.p.c. dotyczące kuratora ustanawianego dla strony, której miejsce pobytu nie jest znane, mają odpowiednie zastosowanie także w postępowaniu nieprocesowym (art. 13 § 2 k.p.c., por. uchwałę SN z dnia 11 września 1958 r., 4 CO 19/58, , wyrok SN z dnia 17 października 2007 r., II CSK 261/07).

Przepis art. 510 § 2 zdanie trzecie k.p.c., dotyczący ustanowienia kuratora dla zainteresowanego, którego miejsce pobytu nie jest znane, nie przewiduje nowego rodzaju kuratora, odmiennego od kuratora, o którym mowa w art. 143-147 k.p.c. Wynika z niego jedynie to, że w postępowaniu nieprocesowym kuratora, o którym mowa w art. 143-147 k.p.c., sąd może wyznaczyć z urzędu dla zainteresowanego, którego miejsce pobytu nie jest znane.

Oznacza to, że reguły dotyczące zakresu umocowania kuratora, o którym mowa w art. 143-147 k.p.c., dotyczą wprost takiego kuratora ustanowionego w procesie oraz odpowiednio tegoż kuratora ustanowionego w postępowaniu nieprocesowym. Odpowiednie stosowanie przepisów o kuratorze, o którym mowa w art. 143-147 k.p.c., do takiego kuratora ustanowionego na potrzeby postępowania nieprocesowego obejmuje, co oczywiste, także przepis art. 146 k.p.c.

Uchwała SN z dnia 24 stycznia 2020 r., III CZP 41/19

Standard: 36783 (pełna treść orzeczenia)