Rozwiązanie umowy przez sąd

Rozwiązania umowy dokonuje sąd, orzeczeniem wydanym w procesie cywilnym a skutek w postaci rozwiązania umowy wywołuje konstytutywne orzeczenie sądowe (zob. wyrok SN z dnia 20 czerwca 2002 r., I CKN 704/00 oraz uchwałę z dnia 8 listopada 2002 r. 9 sygn. akt III CZP 69/02).

Nie zawsze ustawa wyraźnie - tak jak np. w art. 357[1], 632 § 2, 874, 913 k.c. czy też w art. 89 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników jedn. Tekst Dz. U. z 2008 r., Nr 50, poz. 291 ze zm. - wskazuje, że rozwiązania umowy dokonuje sąd. Przykładem takiej regulacji jest art. 901 § 1 k.c. W piśmiennictwie powszechnie akceptuje się jednak kompetencję sądu do rozwiązania umowy darowizny w trybie procesowym. 

Wyrok SN z dnia 15 kwietnia 2011 r., II CSK 473/10

Standard: 70530 (pełna treść orzeczenia)

Przeszkody rozwiązania umowy orzeczeniem konstytutywnym nie stanowi brak wyraźnie do sądu adresowanego upoważnienia w tym względzie. Nie jest to zresztą odosobniony przypadek, kiedy ustawa wiąże z określoną umową sankcję w postaci jej rozwiązania i na tym poprzestaje. Art. 901 § 1 k.c. posługuje się identycznym sformułowaniem "może żądać rozwiązania" i zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie nie jest poddawane w wątpliwość orzekanie przez sądy o rozwiązywaniu mów w stanach faktycznych objętych hipotezą tego przepisu.

Uchwała SN z dnia 8 listopada 2002 r., III CZP 69/02

Standard: 70533 (pełna treść orzeczenia)