Czyn nieuczciwej konkurencji jako podstawa ograniczenia swobody umów

Ustalenie zajmowania przez przedsiębiorcę pozycji dominującej na rynku jest istotne stosownie do przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów (obecnie ustawy z dnia 16 lutego 2007 r., Dz.U. Nr 50, poz. 231 ze zm.; poprzednio ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r., tekst jedn.: Dz.U. z 2005 r., Nr 244, poz. 2080 ze zm.), zakazujących nadużywanie pozycji dominującej.

Według art. 3 ust. 1 u.z.n.k. czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta. Dla kwalifikacji czynu jako czynu nieuczciwej konkurencji obojętne jest, czy dopuszcza się go przedsiębiorca zajmujący pozycję dominującą na rynku, czy nie zajmujący takiej pozycji.

Pozwana, tak jak każdy przedsiębiorca, ma dla realizacji swych zadań prawo wyboru partnera, zgodnie z zasadą swobody umów wynikającą z art. 353[1] k.c. Wymieniony przepis, który formułuje zasadę swobody umów, nie określa jej jednakże jako zasady bezwzględnie obowiązującej. Dopuszcza bowiem ułożenie przez strony stosunku prawnego według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Swobodę umów ograniczają m.in. przepisy ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Umowa, która jest wyrazem działania uznanego przez tę ustawę za działanie noszące znamię nieuczciwej konkurencji świadczy o dopuszczeniu się deliktu, który rodzi odpowiedzialność przewidzianą w tej ustawie.

Wyrok SN z dnia 12 października 2007 r., V CSK 261/07

Standard: 69902 (pełna treść orzeczenia)