Prawo obywateli do informowania (art. 1 Pr.Pras)

Fałszywa informacja – niezależnie od tego jak ją ocenić z punktu widzenia prawa karnego czy cywilnego – nie stanowi realizacji prawa do informacji, a zatem nie może realizować interesu publicznego. Interes ten nie odnosi żadnej korzyści z informacji fałszywej, wprowadzającej opinię publiczną w błąd, nie dającej się zatem wykorzystać zgodnie z tym interesem, bo nie przyczyniającej się do opisu rzeczywistości.

Postanowienie SN z dnia 7 lutego 2007 r., III KK 236/06

Standard: 69241 (pełna treść orzeczenia)

Zgodnie z art. 14 i 54 Konstytucji RP społeczeństwo ma prawo do pełnej, wszechstronnej i rzetelnej informacji o istotnych zjawiskach społecznych, w tym o działalności osób pełniących funkcje publiczne, do których bez wątpienia należał powód. Tym zasadom odpowiadają przepisy art. 1 i 6 ustawy z dnia 26.I.1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 ze zm.), które nakładają na prasę obowiązek urzeczywistniania prawa obywateli do rzetelnej informacji, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej. Jest oczywiste, że przy realizacji tych zadań prasa musi respektować dobra osobiste, których zakaz naruszania zawiera nie tylko art. 23 i 24 k.c. oraz art. 12 ust.1 pkt 2 Prawa prasowego lecz także art. 47 Konstytucji RP. Konieczne jest zatem zawsze rozważenie obu chronionych dóbr: prawa społeczeństwa do rzetelnej informacji i prawa jednostki do poszanowania jej dóbr osobistych oraz rozważenie, któremu dobru należy dać prymat w konkretnej sytuacji.

Wyrok SN z dnia 23 czerwca 2004 r., V CK 538/03

Standard: 69265 (pełna treść orzeczenia)