Uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania wskutek błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania przepisu prawa

Uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania przepisu prawa nie oznacza nierozpoznania istoty sprawy w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c.

Sąd odwoławczy zasadnie uznał, że Sąd pierwszej instancji uchylił się od dokonania merytorycznej oceny przesłanek przesądzających o zasadności przysługującego powodom i dochodzonego przez nich roszczenia, ponieważ -w następstwie przyjętej błędnej wykładni powołanego przepisu - bezzasadnie uznał powództwo za spóźnione. Przesądziło to o jego oddaleniu, bez zbadania i oceny istniejącego stosunku prawnego, a to wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

Trafnie zatem przyjął Sąd drugiej instancji, że obowiązkiem Sądu pierwszej instancji było zbadanie i dokonanie merytorycznej oceny przesłanek powstałego po stronie powodów roszczenia, a uchylenie się od wykonania tego obowiązku przesądza o istnieniu wymogu przeprowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego w całości dla osiągnięcia celu w postaci wydania wyroku.

W tej sytuacji, wobec wystąpienia drugiej spośród obu alternatywnie ujętych ustawowych przesłanek uchylenia zaskarżonego wyroku, zasadnym było zastosowanie przez Sąd odwoławczy art. 386 § 4 k.p.c. i wydanie na jego podstawie zaskarżonego orzeczenia.

Postanowienie SN z dnia 25 października 2012 r., I CZ 136/12

Standard: 68644 (pełna treść orzeczenia)