Wymóg ścisłej wykładni art. 390 § 1 k.p.c.
Pytanie prawne do Sądu Najwyższego (art. 390 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Art. 390 § 1 k.p.c. ma charakter wyjątku i stanowi odstępstwo od konstytucyjnej zasady niezawisłości sądów, zatem wymaga ścisłej wykładni, bez koncesji na rzecz argumentów o nastawieniu celowościowym lub utylitarnym (por. m.in. postanowienie SN z dnia 17 kwietnia 2009 r., III CZP 10/09).
Postanowienie SN z dnia 16 grudnia 2021 r., III CZP 66/20
Standard: 69718 (pełna treść orzeczenia)
Ustanowiona w art. 390 § 1 k.p.c. instytucja pytań prawnych, jako odstępstwo od konstytucyjnej zasady niezawisłości orzeczniczej sędziów, którzy w sprawowaniu swojego urzędu podlegają jedynie Konstytucji oraz ustawom (art. 178 ust. 1 Konstytucji RP), wymaga ścisłej wykładni, zaś merytoryczna, wiążąca pomoc prawna Sądu Najwyższego, może nastąpić wyłącznie wtedy, gdy zachodzi rzeczywista potrzeba wyjaśnienia poważnych wątpliwości prawnych o decydującym znaczeniu dla rozstrzygnięcia sprawy, pozostających z tym rozstrzygnięciem w związku przyczynowym.
Postanowienie SN z dnia 25 lipca 2019 r., III CZP 10/19
Standard: 56365 (pełna treść orzeczenia)