Zarzuty dłużnika dotyczące causae przelewu

Dłużnik pozwany w procesie o spełnienie świadczenia może podnosić zarzuty dotyczące istnienia, treści, braku lub nieprawidłowości causa bądź nieważności umowy przeniesienia wierzytelności, z której cesjonariusz wywodzi roszczenie (por. wyrok SN z dnia 19 lutego 1998 r., III CKN 387/97).

Kodeks cywilny nie przewiduje wymogu wskazania w umowie przeniesienia wierzytelności zobowiązania, w wykonaniu którego dochodzi do przelewu, co nie zwalnia jej stron od dokładnego określenia przyczyny prawnej, stanowiącej jego uzasadnienie, i w miarę potrzeby jej ujawnienia. Jeżeli zatem, dla podjęcia skutecznej obrony przez pozwanego, niezbędne jest ujawnienie treści umowy przenoszącej wierzytelność może on żądać jej złożenia, a Sąd - w wypadku odmowy - powinien rozważyć celowość zarządzenia przedstawienia właściwego dokumentu (art. 248 § 1 k.p.c.) lub ocenić następstwa uchylenia się nabywcy w aspekcie sprostania ciężarowi dowodu, który co do powyższych kwestii spoczywa na dochodzącym roszczenia (art. 6 k.c.). Potrzeba przedstawienia umowy stanowiącej podstawę cesji wierzytelności zachodzi zwłaszcza wtedy, gdy roszczenie dochodzone jest przeciwko dłużnikowi nie będącemu wprost stroną danego stosunku zobowiązaniowego, a osobą trzecią. 

 Wyrok SN z dnia 9 marca 2018 r., I CSK 197/17

Standard: 66127 (pełna treść orzeczenia)

W sprawie o spełnienie świadczenia z tytułu wierzytelności objętej przelewem dłużnik może stawiać zarzuty dotyczące stosunku wewnętrznego między cedentem a cesjonariuszem, a w szczególności kwestionować prawidłowość causae przelewu.

Wyrok SN z dnia 19 lutego 1998 r., III CKN 387/97

Standard: 35056 (pełna treść orzeczenia)