Forma rozwiązania umowy
Rozwiązanie umowy (art. 353[1] i art. 497 k.c.)
Zgodnie z zasadą swobody formy (art. 60 k.c.) - z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych - oświadczenia woli mogą być składane w sposób dorozumiany, co dotyczy również rozwiązania umowy.
Wyrok SN z dnia 24 kwietnia 2019 r., IV CSK 333/18
Standard: 65957 (pełna treść orzeczenia)
Dopuszczalne jest rozwiązanie umowy w sposób dorozumiany.
Zgodnie z przyjętą w zakresie stosunków zobowiązaniowych zasadą swobody umów (art. 3531 k.c.) strony mogą w drodze wzajemnego porozumienia rozwiązać zawartą umowę obligacyjną i jedynie wyjątkowo może to być niedopuszczalne (por. m.in. uchwałę SN (7) z dnia 30 listopada 1994 r. III CZP 130/94 oraz wyrok SN z dnia 7 października 1999 r. I CKN 262/98).
Rozwiązanie umowy wymaga zatem złożenia oświadczenia woli w tym przedmiocie, do którego ma zastosowanie między innymi art. 60 k.c. stanowiący, że z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny. Jeżeli zatem dla ważności czynności prawnej nie jest wymagana forma szczególna, oświadczenie woli może być wyrażone w każdy, obiektywnie zrozumiały sposób, a więc wyraźnie albo dorozumianie przez jakiekolwiek zachowanie się, które w okolicznościach towarzyszących wyraża w sposób dostatecznie zrozumiały wolę wywołania określonych skutków prawnych.
Wyrok SN z dnia 18 czerwca 2010 r., V CSK 430/09
Standard: 65956 (pełna treść orzeczenia)