Termin dochodzenia roszczenia przewidzianego w art. 36 ust. 3 u.p.z.p. (art. 37 ust. 3 u.p.z.p.)

Z art. 37 ust. 3 u.p.z.p. wynika, że roszczenia przewidziane w art. 36 ust. 3 u.p.z.p., można zgłaszać w terminie 5 lat od dnia, w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się obowiązujące. Spory w sprawach dotyczących tego odszkodowania – zgodnie z art. 37 ust. 10 u.p.z.p. – rozstrzygają sądy powszechne.

Wspominany termin pięcioletni jest terminem zawitym (por. wyrok NSA z dnia 3 września 2008 r., II OSK 984/07). Upływ terminu zawitego pociąga dla uprawnionego – podobnie jak terminu przedawnienia – niekorzystne skutki, z tym że niekorzystne w większym stopniu niż upływ terminu przedawnienia. Przede wszystkim upływ terminu zawitego powoduje wygaśnięcie prawa i jest uwzględniany przez sąd z urzędu, gdyż w przeciwnym razie ochrona zostałaby udzielona prawu nieistniejącemu. 

W razie sporu o wspomniane odszkodowanie pozew – niezależnie od zgłoszenia roszczenia w gminie – musi być wniesiony przed upływem przewidzianego w art. 37 ust. 3 terminu zawitego. Wspomniany termin jest stosunkowo długi (5 lat) i pozwala uprawnionemu, należycie dbającemu o swoje interesy, skorzystać z przysługującej ochrony prawnej.

Wyrok SN z dnia 11 marca 2011 r., II CSK 321/10

Standard: 65477 (pełna treść orzeczenia)