Redukcja etatów przez kumulację stanowisk

W ramach powszechnego prawa pracy akceptuje się w judykaturze konstrukcję tzw. kumulacji stanowisk (por. wyrok SN z 8 grudnia 2005 r., I PK 100/05), zgodnie z którym program redukcji etatów może urzeczywistnić się w formie kumulacji stanowisk pracowniczych, wówczas obsada jednego z nich staje się dla pracodawcy zbędna, a naturalną koleją rzeczy następuje wybór pracownika podlegającego zwolnieniu). Możliwe i dopuszczalne okazuje się powierzenie jednemu pracownikowi zadań dotychczas wykonywanych przez dwóch lub więcej pracowników. W takim przypadku dopuszczalne jest rozwiązanie stosunków pracy z pozostałymi zatrudnionymi na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (zarówno w trybie indywidualnym, jak i grupowym).

Tego rodzaju kumulacja stanowisk nasuwa skojarzenia z kumulacją zadań w sferze publicznej. Likwidacja pracodawcy publicznego może bowiem okazać się konieczna także ze względu na zmniejszającą się liczbę określonych zadań publicznych. W podmiocie przejmującym zadania nie zwiększa się zapotrzebowanie na pracowników. Istniejącej tam kadry, w której występuje przerost zatrudnienia w stosunku do zmniejszonego zakresu zadań, nie redukuje się, a jedynie uzupełnia jej obowiązki, aby przerostu uniknąć. Zastosowanie instytucji przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę nie rozwiązuje problemu przerostu zatrudnienia. Przeniesienie pracowników do podmiotu przejmującego zadania w istocie przerzuca jedynie na niego ciężar późniejszej redukcji zatrudnienia. Obowiązki nowego pracodawcy związane z przejęciem pracowników (art. 23[1] k.p.) okazują się funkcjonalnie zbędne.

Uchwała SN z dnia 28 marca 2013 r., III PZP 1/13

Standard: 63491 (pełna treść orzeczenia)