Jednostronne zwolnienie pracownika z obowiązku wykonywania umówionej pracy

Jednostronne wyłączenie obowiązku (prawa) pracownika wykonywania umówionej pracy przez pracodawcę musi mieć podstawę w ustawie.

Jednostronne zwolnienie pracownika z obowiązku wykonywania umówionej pracy (równoznaczne z pozbawieniem prawa do jej wykonywania) może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w ustawie, jak np. zwolnienie w okresie wypowiedzenia pracownika odwołanego ze stanowiska określonego w art. 70 § 2 k.p.

Sąd Najwyższy dopuszcza także jednostronne zwolnienie z rozważanego obowiązku (prawa) pracowników należących do kadry zarządzającej (w tym członków zarządów spółek prawa handlowego) w okresie wypowiedzenia, jeżeli wypowiedzenie miało związek z odwołaniem pracownika z pełnionej funkcji w organie zarządzającym (zob. np. wyrok SN z dnia 16 czerwca 2005 r., I PK 260/04). Należy jednak zauważyć, że w takiej sytuacji podstawę odwołania i wiążącej się nim niedopuszczalności dalszego wykonywania funkcji stanowi ustawa (np. art. 203 lub 370 k.s.h.), a uznanie prawa odwołanego do dalszego wykonywania dotychczasowej pracy stałoby w zasadniczym konflikcie z celem odwołania.

Pracodawca, jeśli jest to uzasadnione jego potrzebami, może odstąpić od wypełniania obowiązku zapewnienia pracownikowi możliwości wykonywania umówionej pracy, powierzając mu wykonywanie innej pracy na warunkach określonych w art. 42 § 4 k.p.; nie musi więc uciekać się do odsunięcia pracownika od pracy.

Poza tym prawo dopuszcza jednostronne, stałe lub okresowe odsunięcie pracownika od pracy lub przeniesienie do wykonywania innej pracy w sytuacjach ściśle określonych przez ustawę (np. art. 201 § 2 art. 42 § 4, 81 § 3, 179, 230, 231 k.p.).

Wyrok SN z dnia 13 marca 2013 r., II PK 214/12

Standard: 63310 (pełna treść orzeczenia)