Oczywiste omyłki pracodawcy przy czynnościach prowadzących do rozwiązania umowy
Przepisy ogólne o rozwiązaniu umowy o pracę (art. 30 k.p.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Błędne oznaczenie przez pozwanego pracodawcę umowy o pracę, którą zamierzał z powódką rozwiązać ze skutkiem natychmiastowym, nie miało wpływu na skuteczność i prawidłowość tej czynności prawnej, bo w świetle ustaleń faktycznych sprawy obydwu stronom było wiadome, który stosunek pracy jest rozwiązywany. Omawiana sytuacja jest podobna do tej, w której pracodawca omyłkowo wskazuje błędną podstawę prawną oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy lub gdy jej w ogóle nie wskazuje, albo gdy wadliwie nazywa czynność prowadzącą do rozwiązania stosunku pracy. W tych przypadkach Sąd Najwyższy konsekwentnie przyjmuje, że takie błędy pozostają z reguły bez wpływu na skuteczność czynności prawnej pracodawcy (por. wyroki z dnia 17 listopada 1998 r., I PKN 447/98; z dnia 26 sierpnia 1999 r., I PKN 193/99; z dnia 6 czerwca 2000 r., I PKN 686/99 i z dnia 21 lutego 2002 r., I PKN 936/00).
Wyrok SN z dnia 5 marca 2015 r., III PK 50/14
Standard: 62954 (pełna treść orzeczenia)
Jeśli pismo zawierające oświadczenie pracodawcy wskazuje rzeczywistą i konkretną przyczynę wypowiedzenia, to dokonanie jej kwalifikacji prawnej stanowi superfluum, zaś popełnienie w tej sferze ewentualnego błędu pozostaje bez wpływy na skuteczność samej czynności.
Wyrok SN z dnia 21 lutego 2002 r., I PKN 936/00
Standard: 64757 (pełna treść orzeczenia)