Zasada wyczerpania środków krajowych a powództwo o odszkodowanie za niesłuszne aresztowanie

Zgodnie z orzecznictwem organów Konwencji, w przypadku rozpatrywania legalności zastosowania aresztu, powództwo o odszkodowanie skierowane przeciwko Państwu nie stanowi środka odwoławczego, który musi zostać wykorzystany, ponieważ prawo do dokonania przez sąd kontroli legalności stosowania aresztu i prawo do odszkodowania za jakiekolwiek pozbawianie wolności niezgodne z art. 5 Konwencji, stanowią dwa odrębne prawa (porównaj: sprawa Zdebski, Zdebska i Zdebska przeciwko Polsce (decyzja), nr 27748/95 z 6 kwietnia 2000, Sekcja IV).

Wystąpienie, na podstawie art. 552 Kodeksu postępowania karnego z 1997 r., z wnioskiem o odszkodowanie za oczywiście niesłuszne tymczasowe aresztowanie umożliwia oskarżonemu domaganie się retrospektywnie orzeczenia co do tego, czy jego aresztowanie, stosowane w już zakończonym postępowaniu karnym, było uzasadnione; umożliwia także uzyskanie odszkodowania w przypadku, gdyby stosowanie tego środka okazało się nieuzasadnione. Postępowanie uruchomione przez złożenie wniosku ma głównie na celu zapewnienie rekompensaty finansowej za szkody wynikające ze stosowania niesłusznego tymczasowego aresztowania.

Trybunał przywołuje swoją decyzję o dopuszczalności w omawianej sprawie, w której stwierdził, iż skarżący wykorzystał dostępne mu środki prawne w celu sądowego zbadania zasadności zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania, poprzez złożenie zażalenia na zastosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania.

Adam Włoch przeciwko Polsce (Skarga 27785/95) 

Standard: 4369

Nota źródłowa