Cywilna odpowiedzialność z tytułu mobbingu; kumulacja roszczeń z tytułu mobbingu i naruszenia dóbr osobistych

W orzecznictwie dopuszcza się kumulację roszczeń z tytułu mobbingu i naruszenia dóbr osobistych (wyrok SN z 7 kwietnia 2010 r., II PK 291/09). Nie ma też przeszkód, aby pracownik poddany mobbingowi dochodził w procesie cywilnym stosownego zadośćuczynienia lub odszkodowania bezpośrednio od sprawcy mobbingu (na podstawie art. 24 k.c. w związku z art. 415 k.c., art. 445 k.c. oraz art. 448 k.c.).

 Regulacja zawarta w Kodeksie pracy nie uchyla bowiem przepisów regulujących ochronę dóbr osobistych, które zawarte są w Kodeksie cywilnym. Należy przyjąć, że mobbing zawsze nosi znamiona naruszenia dóbr osobistych (nie tylko zdrowia psychicznego i fizycznego, ale także godności człowieka), a istota mobbingu wyraża się w trwałym i uporczywym naruszaniu dóbr osobistych pracownika.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 sierpnia 2017 r., I PK 206/16 zauważył, że przepis art. 94[3] § 1 k.p., wspólnie z art. 11[1] k.p. lub art. 94 pkt 10 k.p., nakłada na pracodawcę obowiązek dbałości o dobra osobiste pracownika, w szczególności jego godność, oraz o taką atmosferę w zakładzie pracy, w której dobra osobiste pracowników będą szanowane, zarówno przez samego pracodawcę (osoby działające w jego imieniu), jak i innych pracowników.

Wyrok SN z dnia 13 lutego 2024 r., II PSKP 29/22

Standard: 80760 (pełna treść orzeczenia)

Podstawą prawną zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem zadośćuczynienia za krzywdę pracownika spowodowaną mobbingiem są regulacje zawarte w art. 94[3] § 1-3 k.p. Przesłankami uwzględnienia tej treści powództwa są zaś: stosowanie wobec pracownika mobbingu zdefiniowanego w § 2 tego artykułu oraz wystąpienie rozstroju zdrowia będącego jego następstwem, a ciężar udowodnienia tych zachowań spoczywa na stronie powodowej. Kolejność tych elementów nie jest bez znaczenia.

Wyrok SN z dnia 28 listopada 2023 r., III PSKP 30/22

Standard: 80762 (pełna treść orzeczenia)