Nieudzielenie pracodawcy informacji o zamiarze podjęcia lub podjęciu dodatkowego zatrudnienia

Pracodawca jest uprawniony, aby zobowiązać pracownika do udzielenia informacji o zamiarze podjęcia oraz podjęciu „dodatkowej aktywności zawodowej”, jeżeli dotyczy to pracy oraz nie jest sprzeczne z umową o pracę oraz prawem.

Niewykonanie takiego polecenia stanowi naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego, uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę ze skutkiem natychmiastowym (art. 52 § 1 pkt 1 w związku z art. 100 § 1 i art. 100 § 2 pkt 4 k.p.).

W orzecznictwie (wyrok SN z dnia 5 marca 2007 r., I PK 228/06) przyjmuje się możliwość zobowiązania pracownika do udzielenia informacji dotyczących pracy w zakresie niesprzecznym z umową o pracę oraz prawem (niebędącym dyskryminacją i nienaruszającym dóbr osobistych). Odmowa wykonania takiego polecenia stanowi naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego (art. 100 § 1 w związku z art. 100 § 2 pkt 4 k.p.), które z reguły uzasadnia rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. 

Powód był zobowiązany „w każdym przypadku” informować pracodawcę o zamiarze objęcia funkcji w organie statutowym innej spółki oraz o objęciu takiej funkcji. To oznacza, że taki obowiązek istniał bezwarunkowo. Nałożenie przez pracodawcę na pracowników takiego obowiązku informacyjnego dotyczyło pracy i było uzasadnione szczególnym charakterem prowadzonej działalności maklerskiej. Nie było sprzeczne z umową o pracę oraz z prawem (nie stanowiło dyskryminacji pracownika ani nie naruszało jego dóbr osobistych).

Powód świadomie nie wykonał takiego polecenia służbowego (dotyczącego pracy), bo nie zawiadomił pracodawcy o zamiarze objęcia (oraz objęciu) funkcji kierowniczej w spółce I.. Nałożony na powoda obowiązek informacyjny był bezwarunkowy w tym znaczeniu, że jego wykonanie nie zależało od oceny, czy zamierzona (podjęta) działalność jest konkurencyjna wobec pracodawcy. Świadome niewykonanie takiego polecenia należy przede wszystkim kwalifikować jako ciężkie naruszenie obowiązku stosowania się do poleceń przełożonych (art. 100 § 1 k.p.), a także (pośrednio) obowiązku dbania o dobro zakładu pracy (art. 100 § 2 pkt 4 k.p.), uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p.

Wyrok SN z dnia 19 stycznia 2017 r., I PK 33/16

Standard: 62383 (pełna treść orzeczenia)