Wartość przedmiotu sporu w razie żądania przywrócenia do pracy i wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy
Wartość przedmiotu sporu w przypadku kumulacji roszczeń (art. 21 k.p.c.) Wypowiedzenie nieuzasadnione lub naruszające przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 k.p.) Wartość przedmiotu sporu w sprawach pracowniczych (art. 23[1] k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Roszczenie o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest związane z żądaniem przywrócenia do pracy w tym sensie, że nie może być dochodzone bez jednoczesnego lub wcześniejszego domagania się przywrócenia do pracy. Jest jednak roszczeniem odrębnym i samodzielnym w tym znaczeniu, że w orzeczeniu przywracającym do pracy nie mieści się rozstrzygnięcie o wynagrodzeniu za czas pozostawania bez pracy. Obu roszczeń dochodzi się na innych podstawach prawnych - przywrócenia do pracy w oparciu o art. 45 k.p., wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w oparciu o art. 47 k.p. (w przypadku wypowiedzenia umowy o pracę). W razie zgłoszenia ich w jednym pozwie dochodzi do kumulacji roszczeń, uzasadniających zastosowanie art. 21 k.p.c. do obliczenia wartości przedmiotu sporu (por. postanowienie SN z dnia 6 marca 2009 r., I PZ 1/09)
Uchwała SN z dnia 7 marca 2018 r., III PZP 5/17
Standard: 62283 (pełna treść orzeczenia)
W sytuacji, gdy powódka żądała zarówno przywrócenia do pracy, jak i wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, doszło do kumulacji roszczeń uzasadniającej zastosowanie art. 21 k.p.c. Roszczenie o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest wprawdzie związane z żądaniem przywrócenia do pracy w tym sensie, że nie może być dochodzone bez jednoczesnego lub wcześniejszego domagania się przywrócenia do pracy, to jednak jest roszczeniem samodzielnym w tym sensie, że w orzeczeniu przywracającym do pracy nie mieści się rozstrzygnięcie o wynagrodzeniu za czas pozostawania bez pracy. Oznacza to, że osoba dochodząca przywrócenia do pracy nie musi równocześnie, ani też w ogóle, żądać tego wynagrodzenia, ale jego uzyskanie przez osobę przywróconą do pracy nie jest możliwe bez zgłoszenia roszczenia o jego zasądzenie. Roszczenie o przywrócenie do pracy jest roszczeniem o prawo majątkowe, którego wartość przy umowach na czas nieokreślony oblicza się zgodnie z art. 23[1] k.p.c. jako sumę wynagrodzenia za pracę za okres jednego roku. Roszczenie o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest roszczeniem pieniężnym, a zatem jego wartość stanowi podana przez powódkę kwota pieniężna (art. 19 § 1 k.p.c.). Jeżeli więc powódka dochodziła jednym pozwem obu tych roszczeń, dla celów obliczenia wartości przedmiotu sporu w sprawie konieczne było zliczenie ich wartości (art. 21 k.p.c.).
Taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 6 marca 2009 r., I PZ 1/09 a także w postanowieniu z dnia 5 stycznia 2011 r., II PZ 47/10 oraz postanowieniu z dnia 28 września 2001 r., I PZ 61/01).
Postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2012 r., II PZ 38/11
Standard: 62289 (pełna treść orzeczenia)