Charakterystyka czynności zaniechań
Czynności i zaniechania natury proceduralnej dokonane po wejściu w życie Konwencji
Trybunał na wstępie przypomina, że obowiązek proceduralny wszczęcia śledztwa wynikający z art. 2 nie jest procedurą mającą na celu naprawienie zarzuconego naruszenia prawa do życia, które mogło nastąpić przed datą graniczną. Zarzucone naruszenie obowiązku proceduralnego wynika z nieprzeprowadzenia skutecznego śledztwa; obowiązek proceduralny ma swój własny zakres stosowania i może występować niezależnie od obowiązku o charakterze materialnym wynikającego z art. 2 (patrz Varnava i inni, par. 136 i Šilih). Wobec tego właściwość temporalna Trybunału obejmuje czynności i zaniechania natury proceduralnej, które nastąpiły lub powinny były nastąpić po wejściu w życie Konwencji w stosunku do pozwanego Rządu.
Trybunał uważa ponadto, że pod pojęciem „czynności natury proceduralnej” należy rozumieć czynności nierozerwalnie związane z obowiązkiem proceduralnym wynikającym z art. 2 lub, w zależności od sprawy, art. 3 Konwencji, to znaczy czynności podjęte w ramach postępowania karnego, cywilnego, administracyjnego lub dyscyplinarnego, które powinno doprowadzić do wykrycia i ukarania sprawców lub przyznania odszkodowania stronie poszkodowanej (patrz Labita p. Włochom [WI], nr 26772/95, ETPC 2000-IV, i McCann i inni p. Zjednoczonemu Królestwu, 27 września 1995 r, seria A nr 324). Definicja ta ma na celu wyłączenie innych czynności, które mogą być podejmowane w innych celach, na przykład w celu ustalenia prawdy historycznej.
Wspomniane „zaniechania” odnoszą się do przypadków, gdy nie przeprowadzono żadnego śledztwa lub gdy podjęto jedynie czynności śledcze niemające istotnego znaczenia, podczas gdy przedmiotem zarzutu jest to, że powinno zostać przeprowadzone skuteczne śledztwo. Taki obowiązek podjęcia czynności śledczych powstaje po stronie właściwych władz z chwilą pojawienia się przekonywującego i wiarygodnego zarzutu, dowodu lub informacji, które mogłyby doprowadzić do wykrycia i, w ostatecznym rozrachunku, postawienia zarzutów lub ukarania sprawców (patrz Gutiérrez Dorado i Dorado Ortiz p. Hiszpanii (dec.) nr 30141/09, 27 marca 2012 r.; Çakir i inni p. Cyprowi (dec.), nr 7864/06, 29 kwietnia 2010 r., i Brecknell p. Zjednoczonemu Królestwu, nr 32457/04, 27 listopada 2007).
Jeżeli w okresie po wejściu w życie [Konwencji] pojawi się nowy dowód na tyle ważny i przekonywujący, aby uzasadnić wszczęcie nowego postępowania, Trybunał będzie musiał się upewnić, czy pozwane państwo spełniło swój obowiązek proceduralny wynikający z art. 2 zgodnie z zasadami sformułowanymi w jego orzecznictwie. Tym nie mniej, jeśli zdarzenie powodujące wszczęcie postępowania nie mieści się w zakresie jurysdykcji temporalnej Trybunału, pojawienie się nowych dowodów po dacie granicznej może nakładać nowy obowiązek przeprowadzenia śledztwa tylko w tym przypadku, gdy zostaną spełnione testy „rzeczywistego związku” bądź „wartości Konwencji”.
Janowie i inni przeciwko Rosji (Skargi nr 55508/07 oraz 29520/09)
Standard: 7565