Przedawnienie roszczeń uzupełniających z tytułu wypadku przy pracy
Przedawnienie roszczeń w związku z wypadkiem przy pracy Przedawnienie roszczeń z czynu niedozwolonego (art. 442[1] k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Do przedawnienia roszczeń uzupełniających z tytułu wypadków przy pracy stosuje się art. 442[1] k.c., wobec czego stosuje się również art. 442[1] § 3 k.c., zgodnie z którym w razie wyrządzenia szkody na osobie, przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednocześnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że początkiem biegu trzyletniego terminu przedawnienia z art. 442[1] § 1 zdanie pierwsze k.c. jest chwila dowiedzenia się przez poszkodowanego pracownika o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia, a nie moment uzyskania pewności co do związku przyczynowego między zdarzeniem a jego skutkiem w postaci szkody (por. wyrok SN z 1 marca 2016 r., I PK 85/15; wyrok SN z 25 marca 2014 r., I PK 213/13).
W kontekście roszczeń opartych na przepisach Kodeksu cywilnego, że roszczenia takie należy uznać za związane ze stosunkiem pracy w rozumieniu art. 476 § 1 pkt 1 k.p.c., jednakże z uwagi na materialną (cywilnoprawną) podstawę ich formułowania niezasadne byłoby stosowanie do nich przepisów Kodeksu pracy dotyczących przedawnienia roszczeń ze stosunku pracy, w tym zwłaszcza art. 291 § 1 k.p. (por. wyrok SN z 26 marca 2002 r., I PKN 57/01).
W świetle powyższego należy uznać, że roszczenie powódki o przyznanie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jako oparte na przepisach Kodeksu cywilnego (art. 415 k.c.), choć związane ze stosunkiem pracy nie stanowi sprawy ze stosunku pracy, bowiem materialnym oparciem dla roszczeń uzupełniających z tytułu wypadków przy pracy nie są przepisy Kodeksu pracy, które nie przewidują tego rodzaju świadczeń, a przepisy Kodeksu cywilnego.
Pogląd taki jest powszechnie akceptowany w judykaturze Sądu Najwyższego, który w swoich licznych orzeczeniach wypowiadał się co do przedawnienia w sprawach dotyczących roszczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, sankcjonując w nich stosowanie art. 442[1] § 1 k.c. do przedawnienia tego typu roszczeń (zob. np. wyrok SN z 13 grudnia 2018 r., I PK 176/17; wyrok SN z 1 marca 2016 r., I PK 85/15; wyrok SN z 25 marca 2014 r., I PK 213/13). Tezę tę potwierdza również pogląd, że na podstawie art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia, że pozwany ponosi odpowiedzialność za mogące nastąpić w przyszłości skutki wypadku przy pracy. Interes prawny może polegać na przerwaniu wyrokiem sądowym biegu przedawnienia określonego w art. 442 § 1 zdanie drugie k.c. (obecnie art. 442[1] k.c. § 1 zdanie drugie k.c. – zob. wyrok SN z 28 października 1999 r., II UKN 176/99).
Warto również zwrócić uwagę, że Sąd Najwyższy wprost stwierdził, że do roszczeń odszkodowawczych opartych na przepisach kodeksu cywilnego (art. 442[1] § 1, 444 § 2 k.c.), z tytułu szkód wywołanych chorobą pracowniczą, w tym o rentę wyrównawczą, dochodzonych przed sądem pracy (art. 476 § 1 pkt 3 k.p.c.), nie mają zastosowania w zakresie przedawnienia przepisy kodeksu pracy (art. 292 § 2 k.p. – por. wyrok SN z 28 maja 1996 r., II PRN 7/96).
Wyrok SN z dnia 17 września 2019 r., III PK 110/18
Standard: 77345 (pełna treść orzeczenia)
Podstawa delktowej odpowiedzialności pracodawcy za szkodę doznaną przez pracownika wpradzie jest związane ze stosunkiem pracy w rozumieniu art. 476 § 1 pkt 1 KPC, jednakże z uwagi na materialną (cywilnoprawną) podstawę ich formułowania niezasadne byłoby stosowanie do nich przepisów Kodeksu pracy dotyczących przedawnienia roszczeń ze stosunku pracy, w tym zwłaszcza art. 291 § 1 KP. Do przedawnienia roszczeń powoda o naprawienie szkody należało zastosować art. 442 § 1 KC.
Wyrok SN z dnia 26 marca 2002 r., I PKN 57/01
Standard: 77346 (pełna treść orzeczenia)