Subsydiarny charakter Konwencji względem systemów krajowych
Europejska Konwencja Praw Człowieka
Na mocy art. 1 podstawowa odpowiedzialność za wdrożenie i wprowadzenie w życie zagwarantowanych praw i wolności spoczywa na władzach krajowych. Instytucja skarg do Trybunału jest więc subsydiarna w stosunku do systemów krajowych gwarantujących prawa człowieka. Ten subsydiarny charakter jest określony w art. 13 i art. 35 ust. 1 Konwencji.
Celem art. 35 ust. 1, który ustala zasadę wyczerpania krajowych środków odwoławczych, polega na zapewnieniu Układającym się Państwom możliwości zapobieżenia lub właściwego uregulowania naruszeń, które zarzuca się Państwom, zanim zarzuty te zostaną skierowane do Trybunału (zobacz nową sprawę Selmouni przeciwko Francji [GC], nr 25803/94, ECHR 1999-V). Zasada zawarta w art. 35 ust. 1 oparta jest na założeniu odzwierciedlonym w art. 13 (z którym to artykułem posiada ścisłe pokrewieństwo), że istnieje dostępny skuteczny środek odwoławczy w odniesieniu, do mniemanego naruszenia indywidualnych praw konwencyjnych (ibid.).
Włoch przeciwko Polsce (Skarga nr 30210/96)
Standard: 4351